Θεατης

Υπαρχουν στιγμες που δεν μπορεις να κρυφτεις και το ξερεις.Και το χειροτερο ειναι οτι εσυ-και συνεπως και εγω- επιλεγεις για αλλη μια φορα να μην το αντιμετωπισεις.(Ας χρησιμοποιησω καλυτερα το α' πληθυντικο).Και αφηνουμε και οι δυο τον χρονο να περναει ετσι,νομιζοντας πως αυτη τη φορα θα ειναι ολα αλλιως.Και παγιδευομαστε σε αυτην την ψευδαισθηση,οτι δηλαδη καθε φορα ειναι και μια νεα φορα,μια νεα αρχη,που θα διορθωσει και θα εξαλειψει την προηγουμενη.Αλλα ξερεις τι?Πρεπει καποια στιγμη να καταλαβουμε οτι αυτο ειναι μια ψευδαισθηση.Και μενει στη λεξη ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ γιατι εμεις δεν το επιτρεπουμε να παει παρακατω.Σκεψου.Τι εχουμε κανει για να του αλλαξουμε περιεχομενο και υποσταση?Τιποτα περα απο το να παραβλεπουμε τα παλια μας λαθη,που οσο συσσωρευονται τοσο περισσοτερο πονανε και μας φθειρουν,και να προσποιουμαστε οτι ολα ειναι μελι γαλα.Και καταληγουμε παντα,δυο ατομα,που οντας φιλοι-φαινομενικα τουλαχιστον-προχωρουν αλλα ταυτοχρονα μενουν πισω.Και μενουν πισω γιατι αυτο που εζησαν δεν μπορει να ξεχαστει,να αποβληθει,να καταστραφει,να φθαρει.Γιατι ναι,ησουν ο πρωτος μου ερωτας και δεν ξερω αν ημουν και εγω-πιθανως οχι- αλλα τι εχεις κανει εσυ γιαυτο?Με αφηνες με ενα αντιο,και με τοσες ανοιχτες πληγες που τοσο με εχουν αλλαξει και με εχουν ξεχαρβαλωσει απο μενα,πληγες που για να κλεισουν ηθελαν κατι παραπανω απο ενα κλαψουρισμα του πρωτου μηνα,πληγες που με ειχαν/εχουν κανει ναι μεν δυνατη,ανεξαρτητη αλλα ανασφαλη,φοβισμενη,κλειστη,καχυποπτη,ανευ εμπιστοσυνης,παγωμενη συναισθηματικα,αποτομη,απαισιοδοξη,νευρικη και οξυθυμη,πληγες αρρωστες.Και μετα απο λιγο,για καποιο ανεξηγητο-η τουλαχιστον στα ματια μου ανεξηγητο-λογο ξαναεμφανιζοσουν και με ενα εμμεσο "οχι" μου σπαγες τα παντα που ειχα καταφερει να συναρμολογησω και εσκιζες καθε κλωστη με την οποια ειχα προλαβει να δεσω τις αμετρητες πληγες ΣΟΥ μεχρι τοτε και με κρατουσες με αυτον τον τροπο ζωντανη συναισθηματικα,παγιδευμενη σε μια θυελλα της λογικης και στις ιδιες μου τις αποφασεις,και τοσο ανημπορη ωστε να μην μπορει να βγει ενα ΟΧΙ απο τα χειλη μου.Και καπου εκει και καπως ετσι με ξανακερδιζες,και ας ειχα γδαρει με τα νυχια μου ολα εκεινα τα τειχη που μου ειχε χτισει η αγαπη σου ωστε να μπορεσω να αποφυλακιστω απο αυτην.Και ετσι,αυτα ξαναυψωνονταν ακοπα,ισως μονο με ενα σου φιλι.Αλλα συνηθως στις δευτερες ευκαιριες που δινουμε,ο αλλος τελειοποιει το λαθος του.Και τωρα,που εχουν δεσει σχεδον ολες οι πληγες γιατι ξερεις,οσες φορες εριχνες τα τειχη μου,εγω την επομενη φορα που ΞΑΝΑεφευγες,τα εχτιζα πιο δυνατα και σωστα ωστε να αντεχουν περισσοτερο την επομενη φορα που θα ερχοσουν,τωρα τι?

Δεν ειναι καλο να εθελοτυφλεις.(γενικο β' ενικο).Γιατι ετσι χανεις την πραγματικοτητα.Γιατι ετσι παγιδευεσαι στο ειναι και στο φαινεσθαι.Δε μπορουμε να το κανουμε αυτο σε εμας.Ειναι αδικο για εμας.Δε μπορουμε να υπαρχουμε ετσι ο ενας στη ζωη του αλλου.Ειναι μικρο.

Νιωθω ενας εξωτερικος θεατης πλεον.Και δεν μπορω αλλο να κινουμαι ετσι,εκ του ασφαλους.Θελω το παθος,την τρελα,την αληθεια,το συναισθημα,τη δυναμη.Να μη με νοιαζει.
Kαι εσυ περιμενεις την εποχη που δεν θα υπαρχουν κανονες.Την εποχη που θα σπασεις το κουτακι του μυαλου σου.Μα ο γυρισμος δεν ειχε ποτε κανονες.Οπως οταν εφευγες..

 "Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί."

(Γ.Σεφέρης)

αδιεξοδο.

Ποσα δεν ξερω χωρανε σε μια ζωη?
Ποσα γιατι?
Ποση εγκαταλειψη?
Ποσα δακρυα?
Ποσες διαδρομες?
Κενο.
Ολο και λιγοστευε το μεσα μου.Μεχρι που εφτασε στο κενο.
Και εσυ πηρες το μεγαλυτερο μου κομματι,το καλυτερο,αυτο που φυλαγα για μενα.
Σκεφτομαι ολα αυτα,ενω απομακρυνομαι-εσαι.
Κριμα.
Τιποτα δεν προλαβες να δεις.

(Και εσυ μην ανησυχεις.Ολη αυτη η αναρτηση δεν εχει να κανει με σενα.)

ξε-βολευομαι

"οι σχεσεις θελουν προσπαθεια" , μου πε σημερα...

μα το ξερω.αλλα δεν ειχα φανταστει οτι και οι φιλικες σχεσεις ειναι το ιδιο περιπλοκες και δυσκολες και απαιτητικες.τα πραγματα εκει ειναι πιο απλα,πιο ξεκαθαρα.θελεις κατι,το λες.σε πειραζει κατι,το συζητας.

διαλογος.

διαπραγματευση.

συζητηση.

κουβεντα.

συνομιλια.

επικοινωνια.

συννενοηση.

βρισκομαστε μονο για την απολαυση,ευχαριστηση,καλοπεραση-πες το οπως θες- συγκεκριμενων πραγματων,προσκαιρων στιγμων,παρουσια τριτων προσωπων λογω ιδιων ενδιαφεροντων?

η θελουμε να υπαρχουμε ο ενας στην καθημερινοτητα του αλλου γιατι ειμαστε εμεις που ειμαστε,που ημασταν τοσο καιρο,γιατι πολυ απλα σε γουσταρω γιαυτο που εισαι και εσυ γιαυτο που ειμαι και γιατι στοχευουμε στα ιδια πραγματα αποκομιζοντας κοινη ευχαριστηση?

νευριασα με τον εαυτο μου σημερα,γιατι δεν χρειαζεται να δινεις εξηγησεις σε ενα φιλο.ειναι ενα απο τα μεγαλυτερα προνομια της φιλικης σχεσης.

απλα να ξερεις οτι εγω σε θεωρω φιλο μου και στεναχωριεμαι.και θελω να αλλαξει αυτο.

αλλα τελικα μαθαινεις να συμβιβαζεσαι.

εσυ παντως εισαι οτι καλυτερο μου χει συμβει...

γιατι εισαι ξεκαθαρη.

ειναι που γελαω και γελας.

ειναι που εχεις το υλικο των ονειρων,που λεει και ο σαιξπηρ.

ειναι που εισαι εσυ.

ειναι που με απελευθερωνεις.

με παρασερνεις.

ειναι βεβαια που και ο κοσμος μας ΔΕΝ ειναι ιδανικος.

αλλα ξερεις,ειναι και που δεν με νοιαζει.

γιατι εισαι η φωλια μου...

(:

σκαλια

http://www.youtube.com/watch?v=u8uYeHy10ZY

Μπαινω στο αστικο (ναι στο γνωστο 58)
1.Σταση: 2 αθωα γεματα λαμψη και χαρα ματια και ενα γλυκο χαμογελο,ενα κοριτσακι με πυροξανθα σγουρα μαλλια κραταει το χερι της μητερας του
2.Σταση: 2 νευριασμενα και αγριεμενα μαυρα ματια, μια κοπελα εφηβη προσπαθει με δυο ακουστικα να πνιξει τις μελαγχολικες σκεψεις της
3.Σταση: 2 κουρασμενα ματια και μια βαρετη εκφραση, ενας ηλικιωμενος κυριος που κουβαλαει πανω του χρονια ζωης και πλεον εχει αφεθει στα διχτυα του πονου
4 Σταση: 4 χαρουμενα,φωτεινα,"χρωματιστα" ματια, ενα ζευγαρι που ανεβαινει χερι χερι και πλημμυριζει το λεωφορειο απο αγαπη
5.Σταση: 6 ενθουσιασμενα και ξεγνοιαστα ματια, μια παρεα κοριτσιων-υποθετω φοιτητριες- κανονιζουν με αγωνια την βραδινη εξοδο τους

Και ετσι κατα καποιο τροπο βλεπω τον εαυτο μου μεσα απο αυτες τις εικονες και ζωντανευουν μεσα μου συναισθηματα και εικονες που εζησα η θα ζησω,σκεψεις και λογια,προσωπα και αρωματα.
Θυμαμαι τον εαυτο μου να αισθανεται μοναδικη και προστατευμενη κρατωντας το χερι της μαμας μου και να χοροπηδαω απο δω και απο κει μοιραζοντας ευτυχια.
Θυμαμαι τον εαυτο μου εφηβη να παραπονιεμαι για ολα, να γκρινιαζω επειδη εχω διαβασμα για τις πανελληνιες,να θυμωνω επειδη δεν μαρεσει το σημερινο φαγητο,να εχω αυτα τα συναισθηματικα σκαμπανεβασματα που κανεις δεν μπορει να με καταλαβει και εν τελει να καταφευγω και να ξεσπω στη μουσικη και το χορο,τα μονα πραγματα που νομιζα οτι με εκφραζουν.
Σκεφτομαι το τωρα,την φοιτητικη μου ζωη,τις πλακες και τα γελια με τα παιδια,τις βραδινες αξεχαστες εξοδους με ποτο και τσιγαρο,τις περιορισμενες ευθυνες και την ατελειωτη ελευθερια,τις εξορμησεις τα σαββατοκυριακα και τις γνωριμιες με νεους ανθρωπους.

Θυμαμαι τα καλοκαιρια μου με τη Σ. και την Ε., την ξεγνοιασια και την ομαδικοτητα μας,τις τρελες και τα γελια,τους μεσημεριανους καφεδες στην πολη και τα εκατομμυρια διασκεδαστικα βραδινα "ατυχηματα" μας.    -Μου λειπετε απιστευτα καθε μερα.σας αγαπω οσο δεν φανταζομαι εγω η ιδια και δεν μπορω να φανταστω την ζωη μου μακρια σας.ειστε οι αδελφες που δεν ειχα.η μαλλον που δεν ειχα ως τωρα.γυριστε γρηγορα,ναι?-

Θυμαμαι εσενα που σε ειχα ερωτευτει τοσο πολυ που γυριζε ολος ο κοσμος γυρω σου,που σε κοιτουσα και χανομουν,που μιλουσες και εγω δεν ακουγα τι ελεγες,που σαγαπησα και σαγαπω σαν και τη ζωη μου.και μετα θυμαμαι τον πονο που μου εδωσες που κοπηκα στα δυο και επρεπε να επανελθω.
Και σκεφτομαι τωρα,που επανηλθα,και περπαταω παλι στα δυο μου ποδια.και βλεπω εσενα,και χαμογελαω σαν χαζη.επιτελους...νιωθω οτι βρηκα το χερι που εψαχνα...
Και μετα σκεφτομαι τον εαυτο μου ηλικιωμενη.αλλα καπου εκει μπαινει ενα ασπρο κενο.ισως απο φοβο,ισως απο αδυναμια.

ξερεις ποιους ανθρωπους λατρευω λοιπον?
αυτους τους γλυκομελαγχολικους,τους ονειροπολους,τους αγωνιστες της ζωης.
εκεινους που τα σπιτια τους ειναι μικρα αλλα η καρδια τους τοσο μεγαλη και φιλοξενη.
εκεινους που οσο και αν τους εχει παιξει η ζωη βρισκουν παντα μια χαραμαδα φωτος στο σκοταδι και ξανασηκωνονται.
εκεινους με τα χαμογελαστα ματια,που σου αποπνεουν κουραγιο,αισιοδοξια,μικρες σπιθες ελπιδας.
-Εσεις ειστε αυτο.και παντα θα ειστε.εσεις που με γεννησατε και εσας που οταν θα πεθαινω θα θυμαμαι και θα ερθω να βρω.-
και ξερεις ποιους αλλους?
εκεινους που ειναι εκει για σενα οτι και να εχουν στη ζωη τους.
εκεινους που προσφερουν χωρις ανταλλαγματα.
εκεινους που οταν τα χεις κανει θαλασσα δεν θα σε πεταξουν στην πυρρα αλλα θα σε αγκαλιαζουν,θα σε ηρεμησουν και με ζεστη χροια θα σου πουν "ειμαι εγω εδω"
εκεινους που βοηθουν απλοχερα.
εκεινους που αυτοσαρκαζονται.
εκεινους που αγαπουν και ερωτευονται σαν να μην υπαρχει αυριο.
εκεινους που αντεχουν και εξαφανιζουν τις αδυναμιες τους και γελουν ακομπλεξαριστα.

γιαυτους αξιζει να αγαπας και να ονειρευεσαι.
Γιατι αυτοι σου ψυθιριζουν στο αυτι οτι δεν εχουν χαθει ολα και οτι υπαρχει ελπιδα.

Σημερα η Ε. μου πε οτι νιωθει πως κατι της λειπει.και οτι φοβαται να το ανακαλυψει.και τη ρωτησα γιατι.και εκεινη μου απαντησε:
"φοβαμαι μονο στη σκεψη αυτο το κατι να ειναι ο ερωτας, η αγαπη, η τρυφεροτητα, αυτος ο καποιος που θα μου χαμογελασει και γω θα νιωθω ολοκληρωμενη."

και αν ειναι λεω εγω?τι θα γινει αν ειναι?δεν θα τον γευτεις?
δεν θα σε ρωτησει..θα ερθει,θα σου μαθει κατι και θα φυγει αφηνοντας την πορτα ανοιχτη πισω του.
αυτο κανει παντα εξαλλου.
αρα μην φοβασαι..


Καποτε μου χες πει να μην με νοιαζει να δεθω μηπως πληγωθω.
Αν πληγωθω,πληγωθηκα.

Σηκωνεις τα ματια στον ουρανο.
Αγαπας.
Εισαι ακομη ζωντανος.

μα ελα να φυγουμε...

Ανταλλαγες

φιλιες,ερωτες...

κρυφες μελαγχολιες.

και ειναι ολα εκεινα που μενουν ανομολογητα...
ανεκφραστα και χωμενα καπου εκει βαθια στον κοσμο της θολης σκεψης.
ανταλλασσεις χαμογελα και λεξεις ασημαντες.
κουβεντες χωρις περιεχομενο.
βλεμματα καρφωμενα στο κενο.
φροντιζεις ετσι ωστε η ψυχη σου και το εγω σου να μην αντικατοπτριζεται στην εικονα σου,στα ματια σου.
γιατι ετσι νιωθεις ασφαλης και αδιαπεραστος.
υψωνεις ενα τειχος που δεν γκρεμιζεται με απλα πυροβολικα.
και περιμενεις.
στο δικο σου εδαφος,μην αφηνοντας κανεναν να κατακτησει ουτε ενα μικρο κομματι του.
καποια στιγμη ομως πεφτει η αυλαια και πεφτουν και οι μασκες μαζι της...

και τοτε η μενεις,
η προχωρας...

δωσμου κατι να μεινω λοιπον.
χωρις μασκες,σιωπες και ανομολογητα σαγαπω.

αλλιως ξερεις,βαζω το ενα ποδι μπροστα απο το αλλο,δινω λιγη δυναμη και ξεκιναω να περπαταω.

φανταζομαι ετσι προχωρας...


οι ανθρωποι δεν ειναι καθολου χαζοι.η τουλαχιστον οχι ολοι.
μπορουν να φτιαξουν νοητες παραστασεις,ουτοπικες απατες για να ζησουν κατι,να γλειψουν τις πληγες που τους δημιουργησε ο χρονος και οι σχεσεις,να παρηγορησουν τον ανολοκληρωτο εαυτο τους.
αλλα ξερουν.
αυτο θες να ειμαστε?
ενα σαγαπω που ξεχασαμε η αρνηθηκαμε να πουμε και κατεληξε απλως σε ενα απροσωπο
"χαρηκα για την γνωριμια"?

στο νου μου εικονες.
τα "τολμω" να μην γινονται "τι θα γινοταν αν".
τα "μπορω" να μην καταληγουν "επρεπε να το χα κανει".


http://www.youtube.com/watch?v=3nt4GKxd7Ms