ο εγκεφαλος θολωνει.
το στομαχι κλεινει.
τα χερια ακουμπανε.
μπουκωνομαι.
τα δακρυα τρεχουν ποταμι.
και κλεινομαι εκει,στο δικο μου καβουκι.
και δεν μιλαω με κανεναν,ουτε καν με τον εαυτο μου.
γιατι επιλεγουμε να μην μιλαμε για οσα πονανε.
αλλα,χωνουμε το προσωπο μας τοσο βαθια στο μαξιλαρι ωστε να χανονται ολες οι αισθησεις.
ολη η επαφη με τον εξω κοσμο.
μπορεις να φωναξεις απεναντι στην επιλογη του αλλου?
οχι...
ξερω.
δεν υπαρχει πιο δυνατος κροτος απο την πορτα που κλεινει απαλα πισω της.
http://www.youtube.com/watch?v=p-ca1ocriv0
πάντα για άλλους μιλάμε,έτσι δεν πονάμε,έτσι ξεχνάμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι και λυτρωτικός ο πόνος της πόρτας που κλεινει όμως. .
αυτο εχουμε μαθει να κανουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήνα κλεινουμε τις πορτες με τοση ευκολια,και πολλες φορες και σε δικους μας ανθρωπους,με αποτελεσμα να κλεινομαστε μεσα μας.και τελικα αυτο εχει νοημα?
ξεχναμε..