Το τέρας Ζ

Υπερμέγεθες … το δυσκολεύω ν’ αναπνεύσω, ανοίγοντας μια αντλία από ιδρώτα που μου πάγωνε το στήθος, μ’ ένα δεν πειράζει πιο χρωματιστό κι από το κατακόκκινο παντελόνι μου, τινάζοντας μακριά το τρομάζω.Ίσως,όμως, να έγινε αντιληπτό το αιωρούμενο ίχνος και στέγνωσε η πάχνη, χάθηκε κάπου στο κατόπι του ξημερώματος κάνοντας τα νυσταγμένα μάτια της εικόνας μου έντονες μεγάλες μπάλες. Τύλιξα την ανάσα σαν μπαλόνι τσιχλόφουσκας κι άρχισα αργά ν’ αναμασώ τον κόμπο μέχρι να γίνει πολτός,γυροφέρνοντας με δυο βατραχοπέδιλα σωσίβια πόδια.

Κάτι και σήμερα

Μπορώ να γίνω αυτό που θες και ακόμη περισσότερα.

Να μοιάσω με σκουπιδιάρα που χωνεύει όλα τα άχρηστά σου και τις πληγές.

Μπορώ να κρύψω μέσα μου εκατομμύρια μπαταρίες επαναφορτιζόμενες,

να σου βρίσκονται πάντα θεοί από μηχανής,να στηρίζεις όλες σου τις εκφάνσεις.

Ένα χέρι ανακατεύει το μέσα μου και μακριά καλώδια με ενώνουν επιτέλους με τη γη.

Τη γη όπου οι άνθρωποι βουτάν τη γλώσσα τους χυδαία στο σήμερα και αφήνουν κάτω τα νεκρά τους κύτταρα,γλείφουν με λαχτάρα το σώμα του έρωτα και των ιδανικών.

Ώρα για τις ανήσυχες σκέψεις να πάρουν δρόμο,δε νομίζεις;

All that I am,all that I ever was.

Καθόσουν σε ένα παγκάκι ανάμεσα στο λευκό και το θερμαϊκό.Κρατούσες παγωτό.Γεύση μπισκότο.Έτρεξα πάνω σου μα δε με γνώρισες.Έσμιξες τα φρύδια σου και μίκρυνες τα μάτια σου.
Δεν με ήξερες.
Γέλασα για να με καταλάβεις.Κούνησα τα χέρια μου χαρακτηριστικά.
Δεν με κράτησες.
Προσπάθησα να μιλήσω αλλά οι λέξεις μπλέχτηκαν,έμοιαζαν με κραυγές.Ήταν φανερό πως τα λόγια ήταν πλέον άχρηστα.
Δεν με κατάλαβες.
Κάθισα δίπλα σου και γέμισα το παγκάκι σου με νότες.Η μουσική θα βοηθούσε.Πάντα βοηθάει.Τραγούδησα ακόμη.
Δεν με άκουσες.
Έσκυψα πάνω σου,φέρνοντας το λαιμό μου στο πρόσωπο σου.
Αλλά δεν αναγνώρισες τη μυρωδιά μου.
Τώρα τα μάτια σου είχαν σχεδόν κλείσει.Το σώμα σου είχε δεθεί.
Δεν με είδες.
Κράτησα τα δάκρυα και ακούμπησα τα χείλη μου στα δικά σου.Αργά,μαλακά,να μην σε τρομάξω.Τη γεύση μου θα τη θυμόσουν.Σηκώθηκες,χαμογέλασες,μα το βλέμμα σου με είχε ήδη ξεπεράσει.Μου έδωσες το παγωτό σου,έγνεψες "ευχαριστώ" και έφυγες.Τώρα δεν ξεχώριζα καν τη σκιά σου.Μέχρι να χαθεί κάθε ίχνος σου,είχα κιόλας ξεχάσει.Έμεινε το μπισκότο λιωμένο στο χέρι μου και μία οικεία αίσθηση λύπης.
Αλλά δε θυμόμουν πια.

Περίεργο όνειρο(ή καλύτερα εφιάλτης),σκέφτομαι,καθώς σε αφήνω και σήμερα να βουτάς το κουτάλι σου στο δικό μου παγωτό μπισκότο.Kαι όταν θα το κάνω αύριο,και το καλοκαίρι και τον επόμενο χειμώνα και μέχρι να σταματήσει να μου αρέσει αυτή η γεύση παγωτού.Δηλαδή ποτέ.

Για πάντα,ναι;

yes I do

Όσο σε περιμένω και δεν έρχεσαι,μισώ την πολυτέλεια του χρόνου.
Mου λείπεις.

I keep thinking of the way that we were met

Feels like its a fairy tale

Youre the princess the most beautiful Ive seen

I am just a prince

I can make you play

I can make you smile

I can make you safe in my foolish arms

Youre my sweetest kiss

Youre my immortality

Youre my pretty world spins inside my little mind little mind

Now were kissing and were saying to each other

Just a little I do

But the thing is what we really want

It cannot be said

And I promise I will never let that death

Take you from me anyway

Ill throw us stars, stars. Stars

To wish well never die

Youre my brightest sun

Youre my crystal sea

Youre my loudest rhythm

Beats inside my heart

I will make you laugh

I will make you fly to the shinny skies where

Where well live in happiness.

Για μένα χτες ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή μας.
Θα περιμένω.

Κρυφτό

Δε μ'αρέσουν τα καλούπια.Με σφίγγουν.
Ούτε ο αυτόματος πιλότος.Θέλω εγώ να έχω τον έλεγχο στο τιμόνι.
Μισώ τους κόμπους που δεν έδεσα εγώ.Γιατί αυτούς μάλλον δεν ξέρω να τους λύνω.
Σιχαίνομαι τα ψεύτικα λόγια σε μεγέθυνση.Προτιμώ τις αληθείς "ατροφικές" πράξεις.
Δεν αρκούμαι σε βλέμματα που ακούν βολικές αλήθειες και αυτιά που βλέπουν μόνο μέχρι εκεί που αντέχουν.
Δε θέλω να προσφεύγω σε αυτιστικές επιλογές που εξουσιάζουν τις εσωτερικές ελλείψεις.Οι τελευταίες απλώς αρνούνται να ονομαστούν κενά,ώστε να εξουσιαστούν από δυνάμεις του είναι μου.
Απεχθάνομαι να φοβάμαι.Θέλω να μπορώ να ασθμαίνω την ιδέα του και να ορίζω την ανάσα μου.
Δε σκέφτομαι  την πιθανότητα το πάθος να ξεφτίζει.Συγκεντρώνομαι στην έναρξη μιας νέας κατάστασης.
Τρέμω στην απομυθοποιήση του έρωτα.Τον προτιμώ εξιδανικευμένο.
Δε μου αρέσει το α' ενικό ή αλλιώς το "εγώ".Νιώθω πως μόνο του αιωρείται.Σε κάθε αιωνιότητα που έρχεται θα επέλεγα το "εμείς".

Γιατί καταργείς τα καλούπια,αποσυνδέεις τον αυτόματο πιλότο,λύνεις τους κόμπους,πετάς στα σκουπίδια τα ψεύτικα λόγια,επιλέγεις βλέμματα πέρα απο την όραση και ήχους πέρα από την ακοή,καλύπτεις τα κενά όταν εμφανίζονται,παίρνεις αγκαλιά τους φόβους που κρύβει το μέλλον,το πότε,το τέλος,το μακάρι,το λάθος,ο χρόνος.Είσαι αερικό (ή αλλιώς κάνεις κύκλους όπως λες και εσύ),επομένως το πάθος δε καταφέρνει να ξεφτίσει και ο έρωτας αντί να απομυθοποιείται,βαφτίζεται.

Πέντε,δέκα,δεκαπέντε...
"Άνθρωπος"
Είκοσι,είκοσι πέντε...
Και τα εισαγωγικά;
Tριάντα,τριάντα πέντε...
Φοβικό συρματόπλεγμα ασφάλειας.
Σαράντα.
Φτου και βγαίνω,και μη κρύβεσαι στα εισαγωγικά..Θα σε βρω..

                                                                             .

Μία ανάρτηση όχι σαν τις άλλες

Σ. και Ε. ,
Συννεφιά και μουντίλα εδώ σήμερα.Βγήκα έξω να περπατήσω και γύρισα άρον άρον.Βάλτωσα στη μοναξιά του σπιτιού.Πριν από 5 λεπτά κατάφερα να ελέγξω τους καταρράκτες δακρύων.Το σπίτι είναι άδειο και όλα πεταμένα γύρω μου αλλα μου αρέσει έτσι.Πρέπει να διαβάσω αλλά όλα με αποτρέπουν από αυτό.Κάθε φορά που ζορίζομαι κλείνω τα μάτια μου και εύχομαι να εμφανιζόταν στην τσέπη μου ένα εισιτήριο για Πάτρα,έστω και αυθυμερών.Αλλά ναι,παιδική χαζή σκέψη.Μου λείπετε.Είναι στιγμές που δεν αντέχεται.Τουλάχιστον για μένα.Ωστόσο,σκέφτομαι οτι τουλάχιστον είστε μαζί κάτω,οπότε  δε διασπάται τελείως η οικογένειά μας.Ελπίζω να βρέξει.Το έχω ανάγκη κατά κάποιο τρόπο.Κάθε που βρέχει παίζω το παιχνίδι μου.Όταν οι στάλες της βροχής πέφτουν στο τζάμι και δημιουργούν αυτές τις διάφανες μπίλιες, πάντα ψάχνω και προσπαθώ να μαντέψω αυτή που δεν θα αντέξει και από το βάρος θα κυλήσει και θα αγγίξει, θα πλησιάσει τις άλλες. Προσπαθώ να φανταστώ την διαδρομή που θα διαλέξει. Πού θα σταθεί περισσότερο και από πού θα τρέξει πιο γρήγορα σαν κυνηγημένη. Ποιες στάλες θα τη κάνουν πιο βαριά και θα της δημιουργήσουν ελεύθερη πτώση. Ποιες στάλες θα προσπεράσει, ποιες θα αγνοήσει, και ποιες, άραγε ποιες, θα ενώσει. Ποιες στάλες θα την αγνοήσουν για να πάρουν έναν δικό τους δρόμο και πότε ο αέρας θα την κάνει να στρίψει προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά αλλάζοντάς της πορεία.Και μετά στη θέση αυτής της στάλας βάζω τον εαυτό μου.Ακόμη και αν δε μου αρέσει ο τρόπος που ίσως καταλήξει,το κάνω,μάλλον απο πείσμα.
 Όταν βρέχει εκεί δοκιμάστε το.Ίσως σας αρέσει και το υιοθετήσετε.Ίσως το θεωρήσετε παιδικό και βαρετό.Ίσως σας βοηθήσει.Το μόνο σίγουρο θα το κάνουμε παράλληλα και οι 3.

Υ.Γ. Διαπίστωσα πως κατά κάποιο μαγικό τρόπο το εγωιστικό μου γονίδιο τιθασεύεται μόνο δίπλα σας,όσο και αν δεν το πιστεύετε.Μετρώ μέρες.Σας αγαπώ.

2 ή 3 εβδομάδες πριν

Και έχω αυτό το κακό.

Το κακό της σύγκρισης.

Σύγκρισης καταστάσεων,συμπεριφορών,συναισθημάτων,ανθρώπων.

Πολύ μεγάλο κακό,αν και ίσως ανθρώπινο,καθημερινό.

Περιμένω την καλύτερη στιγμή της μέρας.Ή του μήνα.

Το κακό,όμως,στο να πλαγιάζουμε μαζί,είναι πως πολλές φορές χωράει άλλος ένας στο κρεβάτι μας,ανάμεσα μας.

Ο κακός μας εαυτός.

Έχουμε ζήσει τόσα μαζί που,πλέον,έχουμε ένα δέρμα,το οποίο,αγάπη μου,είναι μάταιο να τραβάμε.

Λέξεις με ρούμι

Σήμερα τα μάτια μου κόλλησαν σε αυτήν την ίσως μελό αδιάφορη τοιχοκολλημένη αγγελία:
"Πωλείται: Kεραυνοβόλος έρωτας.Χρησιμοποιημένος μόνο μια ματιά.Ανθεκτικός στο χρόνο,στις απιστίες,στα ευφάνταστα ψέματα και στις ανόητες αλήθειες.Τιμή διαπραγματεύσιμη."

Στέκομαι και διαβάζω.
Μπα.
To αστείο είναι οτι πριν (ξέρεις πότε πριν) σκέφτηκα να σε ερωτευτώ με λεπτομέρεια γυμνού δευτερολέπτου.Χαμογέλασα γιατί ήξερα και μετά πέταξα τη σκέψη μου στα σκουπίδια,γνωρίζοντας πόσο ανώφελη ηταν.
(Κι όμως.)

Οι φίλοι μου χωρούν στη γραμμή ενός μπλε τετραδίου.Έτσι θέλω να μείνει.
(Μου λείπετε τόσο πολύ.)

Ξέρεις τι θα θελα;
Να είναι Μάιος, 5 και μισή το απόγευμα.Να φορώ την αγαπημένη μου καλοκαιρινή μπλούζα με μία ελαφριά ζακέτα και ένα τζιν σορτς, και να πίνω μία παγωμένη μπύρα στην παραλιακή.Να περιεργάζομαι το γυάλινο μπουκάλι με τους ξηρούς καρπούς και τις σταφίδες.Να απορροφώμαι από την παραμικρή ανούσια συζήτηση των περαστικών.Τα περιστέρια να τρώνε κέικ σοκολάτας.Να μυρίζει έντονα καυσαέριο.Από το απέναντι παράθυρο να ανεμίζει η λευκή κουρτίνα.Να αγναντεύω την βιτρίνα του μαγαζιού στην άλλη πλευρά του δρόμου και να σε περιμένω να μισήσουμε την άνοιξη μαζί.

Άνδρας και γυναίκα στο κρεβάτι στις 10 μμ.

Νιώθω σαν κόνσερβα με σαρδέλες, είπε.

Νιώθω σαν έμπλαστρο, είπα.

Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε.

Νιώθω σαν τομάτα κομμένη σε φέτες, είπα.

Νιώθω σαν νά’ρχεται βροχή, είπε.

Νιώθω σαν να σταμάτησε το ρολόι, είπα.

Νιώθω σαν η πόρτα νά’ναι ξεκλείδωτη, είπε.

Νιώθω σαν ένας ελέφαντας να μπαίνει μέσα, είπα.

Νιώθω σαν να πρέπει να πληρώσουμε το νοίκι, είπε.

Νιώθω σαν να πρέπει να βρούμε καμιά δουλειά, είπα.

Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.

Νιώθω σαν να μη θέλω να δουλέψω, είπα.

Νιώθω σαν να μη νοιάζεσαι για μένα, είπε.

Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε έρωτα, είπα.

Νιώθω σαν να παρακάνουμε έρωτα, είπε.

Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε περισσότερο έρωτα, είπα.

Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.

Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπα.

Νιώθω σαν να θέλω ένα ποτό, είπε.

Νιώθω σαν να θέλω λίγο ουίσκι, είπα.

Νιώθω σαν να καταλήγουμε σε κρασί, είπε.

Νιώθω σαν να’χεις δίκιο, είπα.

Νιώθω σαν να παραδίνομαι, είπε.

Νιώθω σαν να χρειάζομαι ένα μπάνιο, είπα.

Νιώθω σαν να χρειάζεσαι ένα μπάνιο, είπε.

Νιώθω σαν να πρέπει να σαπουνίσεις την πλάτη μου, είπα.

Νιώθω σαν να μην μ’αγαπάς, είπε.

Νιώθω σαν να σ’αγαπώ, είπα.

Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα μου τώρα, είπε.

Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα σου κι εγώ, είπα.

Νιώθω σαν να σ’αγαπώ τώρα, είπε.

Νιώθω σαν να σ’αγαπώ εγώ πιο πολύ απ’ό,τι εσύ εμένα, είπα.

Νιώθω υπέροχα, είπε. Νιώθω σαν να θέλω να ουρλιάξω.

Νιώθω σαν να θέλω να συνεχίσω για πάντα, είπα.

Νιώθω σαν να μπορείς,είπε.

Νιώθω,είπα.

Νιώθα,είπε.

-Charles Bukowski-

Σκούπισε καλά τα πόδια σου πριν μπεις στη σκέψη μου.

Ακούω (μόλις φεύγεις) τις σακατεμένες μου λέξεις να χτυπούν με δύναμη τον τοίχο.
Μετρώ τα θυμωμένα μου βήματα.Ταϊζω τη δόλια ελπίδα του "είναι όλα καλά,είναι όλα όπως πριν".

(Μα εγώ το ξέρω οτι φταίνε τα ερωτικά υγρά σου μάτια για τον αποπροσανατολισμό μου)

Δε θέλω να τοποθετήσω πάλι την αηδιαστικά κολλητική ταινία "εύθραυστον".Το σιχαίνομαι να το κάνω πλέον.Δε θέλω να μου χρειάζεται.Βασικά δε θέλω καν να μου περνάει απο το μυαλό.
Φοβάμαι το "εγώ" μετά απο αυτό το "εμείς".
Ανακατεύω 40 μετρημένες φορές τον παγωμένο γαλλικό μου,επιστρέφω και κάθομαι στον υπολογιστή και η γαμημένη αυτή ερώτηση τρυπάει πάλι το κεφάλι μου.
"Σε πόσα σημεία ενώνονται και σε πόσα χωρίζουν οι άνθρωποι; "
Ρίχνεις το ζάρι και παίζεις.
Σειρά μου,σειρά σου.

Μάλλον φταίει το οτι ξύπνησα διεστραμμένη.Μη μου δίνεις σημασία.
Ώρες ώρες μου έρχεται αυτή η άρρωστη λαχτάρα να χωρίσω το κεφάλι σου απο το υπόλοιπο σώμα και να το κρατήσω μαζί μου.Ή ψηλά σα τρόπαιο.Δε ξέρω ακόμη.
Ξέρεις γιατί;
Σήμερα ξύπνησα με τη μακάβρια επιθυμία να σε εχω έστω και κομμένη σε κομμάτια.
Απλά συνειδητοποίησα οτι ολόκληρη έτσι κι αλλιώς δε θα είσαι ποτέ κανενός.

Γράφω ανεπίσημα,κρυφά από τα δάχτυλά μου.
Αν το μάθουν θα κρυφτούν παντοτινά στις τσέπες μου.