Όχι άλλα δάκρυα,παρακαλώ.

It hurts to feel
It hurts to hear
It hurts to face it
It hurts to hide
It hurts to touch
It hurts to wake up
It hurts to remember
It hurts to hold on

The hurt of going on

The hurt of missing

The hurt is killing me

(Ετσι νιώθω όσο πλησιάζουν οι μέρες)

Πρεπει να ειμαι ερωτευμενη.

Δεν κανω λαθος.

Ο παγος ειναι κρυος.

Τα τριανταφυλλα κοκκινα.

Ναι,ειμαι ερωτευμενη.

Και αυτος ο ερωτας καπου ετοιμαζεται να με οδηγησει.

Το ρευμα ακατανικητο.

Δεν εχω καμια επιλογη.

Το μερος αυτο μπορει να ειναι καποιο μερος πολυ ξεχωριστο,

καποιο μερος που δεν εχω δει ποτε.

Μπορει εκει να με περιμενουν κινδυνοι,

κατι που μπορει να με πληγωσει βαθια και μοιραια.

Μπορει να χασω τα παντα.

Ομως δεν υπαρχει επιστροφη.

Πρεπει να ακολουθησω το ρευμα.

Ακομη και αν αυτο σημαινει οτι πρεπει να καω και να χαθω για παντα.

Σπούτνικ αγαπημένη -του Χαρούκι Μουρακάμι-

Δεν ωφελει να κρυβομαι.Ημουν ερωτευμενος με τη Σουμίρε.Με τραβηξε απο την πρωτη στιγμη που μου μιλησε,και πολυ συντομα δεν μπορουσα να κανω πισω.Για πολυ καιρο ηταν το μονο πραγμα που σκεφτομουν.Προσπαθησα να της πω πως ενιωθα αλλα για καποιο περιεργο λογο δεν μου εβγαιναν τα καταλληλα λογια.Ισως παλι να ηταν για καλο.Εαν ειχα καταφερει να της μιλησω για τα αισθηματα μου,το πιθανοτερο ηταν να με περιγελασει.Οσο η Σουμίρε και εγω καναμε παρεα,βγηκα με δυο ή τρια αλλα κοριτσια.Το δυο ή το τρια εξαρταται απο το κριτηριο που χρησιμοποιεις για να τα μετρησεις.Αν σ'αυτο προσθεταμε και τα κοριτσια με τα οποια πλαγιασα μια-δυο φορες,η λιστα θα μεγαλωνε ανεπαισθητα.Εν παση περιπτωσει,οποτε εκανα ερωτα μ'αυτα τα αλλα κοριτσια,στο μυαλο μου ειχα παντα τη Σουμίρε.Ή τουλαχιστον,η σκεψη της ροκανιζε αδιακοπα μια γωνια του μυαλου μου.Φανταζομουν.Χυδαιο θα μου πειτε,αλλα τι να κανουμε;Σαμπως το ελεγχεις;Ετσι σκεφτομουν.

Τη στιγμη που η Μίου αγγιξε τα μαλλια της,η Σουμίρε ερωτευτηκε.Ηταν σαν να περπατουσε σ'ενα ξεφωτο στην εξοχη και κρακ! να τη χτυπησε κατακεφαλα κεραυνος.Κατι σαν καλλιτεχνικη αποκαλυψη.Γι'αυτο ακριβως,εκεινη τη στιγμη τουλαχιστον,δεν ειχε καμια σημασια για τη Σουμίρε οτι το προσωπο που ερωτευτηκε ετυχε να ειναι γυναικα.Και ηταν μια αγαπη δυνατη,ενας πραγματικος τυφωνας που σαρωσε το τοπιο της ζωης της,ισοπεδωνοντας τα παντα στο διαβα του,παρασερνοντας ο,τι ηταν ορθιο,διαλυοντας το,συνθλιβοντας το.Η ενταση του τυφωνα δεν μειωθηκε καθολου καθως διεσχιζε τον ωκεανο,εκανε σταχτη το Άνγκορ Βατ,κατεκαψε μια ινδικη ζουγκλα,μαζι με τιγρεις και αλλα ζωα,για να μετατραπει σε αμμοθυελλα στην περσικη ερημο θαβοντας ενα εξωτικο φρουριο κατω απο μια θαλασσα αμμου.Με αλλα λογια,ηταν ενας ερωτας τεραστιων διαστασεων.Απ'αυτο ξεκινησαν ολα και σ'αυτο κατεληξαν.Σχεδον.
(31.5)

http://www.youtube.com/watch?v=334NskOs38A

5.

Εχω στα ποδια μου ενα βιβλιο.Δωρο.Το διαβαζω ξαπλωμενη και μου μιλαει για ερωτικα τριγωνα..
Και θυμαμαι..Θυμαμαι τοτε..
Και κοιταζω το τωρα,
και λεω μεσα μου "δες,επιτελους εχεις αυτο που θες."
Και καπως ετσι ηρεμω..

Συγγνωμη.
Θα τα διορθωσω ολα.
Σε 5 μερες.
Υποσχεσου οτι θα με αφησεις να σε γιατρεψω.

Καλημερα απο την πολη μας ..

lost souls swimming in a fish bowl

Σ: Για να πετυχεις τον στοχο σου δεν χρειαζεται να τον κοιτας.Πρεπει απλως να εισαι συγκεντρωμενος πανω του.

 -Σκεψου τι κανεις απο αυτο-

Το ύφος μου λίγο καμένο ,λίγο μελαγχολικό

ίσως να φταίει αυτός που φταίει,  ίσως να φταίω πάλι εγώ

ίσως εγώ και αυτός που φταίει να έχουμε κάτι τις κοινό

ίσως να φταίμε και οι 2 μας ή κανένας απ' τους 2

Θέλω όταν φταίω να το λέω, να μπορώ να αντιληφθώ

πως άμα κλαίω όταν δεν φταίω ίσως να φταίω και λίγο εγώ

Μα ποιος θα σου πει τι είναι ωραίο,τι είναι σωστό και ηθικό

και σαν μου πει και τι να κάνω, τι είναι κακό και τι καλό.

Άμα δεν μάθεις να αγαπάς, θα πρέπει να μάθω πρώτα εγώ

Να σ'αγαπώ όποιος και αν είναι ή όποιος θέλεις να είσαι εσύ

θα με μισείς θα με εκδικείσαι που θα αγαπώ τόσο πολύ 

κι όλους αυτούς που θα μ αγαπάνε θα μισείς τώρα εσύ

όμως αυτοί κακία δεν κρατάνε και θα σ'αγαπούν και αυτοί

Κι ίσως μια μέρα να ξυπνήσεις με ύφος μελαγχολικό

και αντί το κενό σου να γεμίσεις να ψάχνεις ποιος να φταίει γι αυτό

που ήρθανε τα πράγματα έτσι και πήραν άσχημη τροπή

θα σκέφτεις αυτός που φταίει κλαίει και μήπως κλαίει από ντροπή.

Και αν το κεφάλι σου το σκύψεις το δάκρυ σου να μην φανεί

και άμα στην σκέψη υποκύψεις ότι φταις και λίγο εσύ

αυτό είναι μια καλή αρχή.

Ε και Σ: Κοριτσαρες μου να παν να γαμηθουν και οι ερωτες και ολα.Αφου στο τελος οι 3 μας θα βαδιζουμε γυρνωντας σπιτι...

Οι μερες μας.

Μ:  Μην κανεις παλι το ιδιο λαθος.Μην αναλωνεσαι.

Ο μονος τροπος να ξαναρχισεις ειναι να αφησεις πισω σου οτι σου κανει κακο και να αρχισεις να δινεις σημασια σε εκεινα που μπορουν να σε πανε μπροστα...

If you want a lover

Γιατι δεν μπορεις ποτε να αρκεστεις να σερνεσαι,

οταν εχεις την ταση να πεταξεις.

(και εγω μαζι σου δε δεχομαι τιποτα λιγοτερο περα απο ουρανους)

Άδεια πόλη η δική μου

Και λες δεν καταλαβαινω.

Εσυ καταλαβαινεις οτι περπαταω στους αδειους δρομους,μπαινω στο αδειο σπιτι,καθομαι στον αδειο καναπε,κοιταζω τους αδειους τοιχους,καπνιζω το αδειο εργοστασιακο μου τσιγαρο μπας και γεμισω καποια αδεια μου αισθηση,μυριζω την αδεια ατμοσφαιρα,αγγιζω το αδειο κρεβατι,κοιταζω μεσα στον αδειο καθρεφτη που τωρα αδειο καθρεφτιζει το αλλοτε γεματο δωματιο,ανοιγω την σομπα για να ζεστανει την αδεια μου ψυχη,διαβαζω το βιβλιο που εχω ξεχασμενο σε εκεινο το ραφι αδειαζοντας καθε σκεψη,κλεινω τα ματια για να πνιξω τα αδεια μου δακρυα;

ακου

(And you are the wolf

And I am the moon

And in the endless sky we are but one

We are alive

In my dreams wolf and I

How many days and nights will come and go
While the only light you'll see is from my glow)

Μαλλον οι περισσοτερες απο τις σκιες αυτης της ζωης

προκαλουνται επειδη στεκομαστε κοντα στην ιδια τη λιακαδα μας.

Βήματα

Οι χτεσινοί μας πόθοι,

αυριανά ονειρά μας.

"And if you leave me in the morning

at least we both have been relieved"

Μία χούφτα αστερόσκονη

Σε αυτα που θελω να γραψω και σε αυτα που δε θελω υπαρχει ενα λεπτο σημειο επαφης.Ετσι και εγω θα κανω αυτο,θα ανακατεψω τις ανουσιες ανοθευτες σαχλαμαρες μου με τις γονιμες παρθενες φωνες μου.Και το αποτελεσμα δεν θα με ενδιαφερει και πολυ.


Ο χειμωνας,μια μεγαλη ασπρομαυρη φωτογραφια.Δεκεμβρης στη μεγαλη πολη,οι βιτρινες εκλιπαρουν για τον επομενο φαντασμενο πελατη,τα φωτακια τρυπωνουν στα δεντρα και ζαλιζουν τα αθωα ματια των περαστικων,το κρυο πλημμυριζει τα σωθικα και τις ψυχες του κοσμου.

3 μεθυσμενα κορμια βασανισμενα στην αβυσσο της νυχτας και των ουτοπικων της απολαυσεων.Γελια αθωα ξεσπουν πανω στην σφραγισμενη ηρεμια της σκοτεινης γειτονιας,ξεκλειδωνουν ανεπαφα και παγωμενα απ'τον χρονο συναισθηματα που δηλητηριαζουν την ατμοσφαιρα.Τα σωματα ενωνονται.Οι ψυχες αλληλεπιδρουν.Ανοιγει τα ματια της διαπλατα και κοιταζει ψηλα,εκφραζοντας ενα πνιχτο χαμογελο.Τα συννεφα ερωτοτροπουν σε ακανονιστες στασεις και το κρυο αποχωρει ασθμαινοντας.Τα χερια τυλιγονται γυρω απ΄τη στιγμη.Μενουν εκει δυνατα και εισπνεει πιο αργα.

Ενα κρεβατι με απαλες αποχρωσεις του μπεζ,τοποθετημενο διαγωνια στο δωματιο,ετσι ωστε να κατακερματιζει το φενγκ σουι,ενα κοκκινο φως που παραβιαζει την ανεμελια του προαναφερθεντος χρωματος και δυο σωματα ριγμενα ατσαλα πανω του,γυμνα και κουρασμενα απο την ατερμονη εισβολη της μεταξυ τους ηδονης.
Σπιρτα που αναβουν καθε πρωι και σβηνουν καθε βραδυ.Σπιρτα παντου,αλλα γραμμενα,αλλα μεσα της,που ζεσταινουν τα γεματα υγρασια βραδια.Σπιρτα που οταν βρεχονται καταστρεφονται.Σπιρτα δυνατα αλλα ευθικτα.Σπιρτα που αναβουν μαζι καθε πρωι και που σβηνουν μαζι καθε βραδυ.
Ψιθυροι στις αναθυμιασεις μια φλογας,δακρυα μεσα στον τελευταιο καπνο,που χυνονται και βιαζουν το λευκο παρθενο σεντονι.
Σε θυμαμαι τοτε που κοιταζες πανω,αποχαιρετωντας την παντοδυναμη στιγμη και την χημικη μας νυχτα,ξεφουρνιζοντας καθησυχαστικα για μενα λογια,ξεφυσωντας απ'την αρχη.Μοιραζομασταν μια στιγμη μεσα στην αιωνιοτητα,ημασταν και οι δυο εκει,ημασταν και οι δυο αλλου,ημασταν μαζι,ισως και οχι.Απορεις.Το ξερω.Ομως,εγω τα γραφω γιατι ετσι ενιωσα χτες.Μια στιγμη σου,αβεβαιη και ληξιπροθεσμη οπως τοτε.
Καταλαβαινω.Ηταν νυχτα τρομου.Αμφοτεροβαρως.Και εσυ με κρατησες αγκαλια μεχρι να κοιμηθω.Και επλασες για ακομη μια φορα ανιδιοτελως το ειδωλο σου μεσα μου.Και ανοιξα τα ματια μου και πλημμυρισαν απ΄το θεαμα.Απ΄το δημιουργημα σου.Εμενα.

http://www.youtube.com/watch?v=GnXFJOXvL_A

Ει στελ,ειμαστε οικογενεια.

(όταν κανείς γύρω μου δεν καταλαβαίνει.)

είσαι αυτό το "τίποτα",
όταν με ρωτάνε 
"τί έχεις".

( http://www.youtube.com/watch?v=AI7BH0bcRU8 )

Le vent nous a portέ

Φτερουγες πουλιων που ζωντανευουν κατω απο το χαδι σου.

Σαλευουν,τα χρωματα τους ανακατευονται,

οι αισθησεις μπερδευονται,

νηματα απεραντα που με τυλιγουν.

Ενα ατελειωτο κουβαρι απο χρωματιστες ριγες φλερταρει με τα ποδια μου,

ενα κουβαρι μεταξωτες κλωστες που με τυλιγει απο κατω μεχρι πανω,

ωσπου το βλεμμα μου να φυλακιστει στο δικο σου.

Τοτε οι παλμοι αυξανονται,η καρδια επιταχυνει,

βγαινει απο το στηθος μου.

Δε βλεπω.

Δεν ακουω.

Μοναχα τις κλωστες αισθανομαι που με πνιγουν,

που ξεχυνονται και φυλακιζουν τα μελη μου.

Και καπου εκει ελευθερωνομαι,

σπαω το πολυχρωμο κουκουλι μου 

και αναδυομαι σαν πεταλουδα.

(Αι αντι για ε)

Αν.

Εχω μια ομπρελα.Μεγαλη.Μαυρη.Την εφτιαξα μονη μου(ή κυριως μονη μου τουλαχιστον).

Παλια συνηθιζα να ξυπναω το πρωι,να τραβαω με αγωνια τις κουρτινες,να κοιταζω τον ουρανο και πριν βγω εξω να την χωνω βιαστικα στην τσαντα μου,ειτε ο καιρος ηταν βροχερος,ειτε ηλιολουστος,ανεξαρτητως μηνα και εποχης.Υστερα πατουσα εκεινο το μαγικο κουμπακι και απο απλο αντικειμενο μεταμορφωνοταν σε υπερπροστρατευτικη σκεπη.Και ακομη και ο ηλιος που ελουζε την μερα γινοταν συννεφο,το γαλαζιο γκρι και η ζεστη βροχη.Καπως ετσι
περπατουσα,κοιτωντας τα βηματα μου στο δαπεδο,αφηνοντας εναν μαγευτικο Απριλιο να εκπεμπει σε ρυθμους Δεκεμβριου.Ολα με αυτον τον τροπο εμοιαζαν οικεια και ηχουσαν προβλεψιμα.Ασφαλης.Γιατι ηξερα οτι ειμαι κατω απο την ομπρελα μου και κρυβομαι απο οτιδηποτε επικυνδυνο ή βλαβερο.Ετσι,η ομπρελα μου δεν εμενε ποτε στην ντουλαπα.

Πλεον την στριμωχνω καπου μεσα στο αριστερο φυλλο της ντουλαπας μου,αναμεσα στα κασκολ,στο τελευταιο ραφι κατω κατω.Να κρυβεται.Ποτέ στο δεξι,για να εχω παντα το ριγος της υποτιθεμενης αγωνιας πως δεν θα την βρω ποτε,ποτέ πολυ πισω για να μην χανω ολοκληρωτικα τον ελεγχο.Αλλα παντα εκει για να ανασαινω την ανακουφιστικη ασφαλεια της κατοχης,του "ανηκειν".Κουραστηκα να την κραταω.Πονεσε το χερι μου.Βαρεθηκα.Λαχανιασα πια να κρυβω την καθε ακτινα του ηλιου που μπλεκεται προκλητικα στις αιχμες του ειναι μου.
"Να μην ξεχασω να παρω ομπρελα,γιατι αν βραχω;"
"Να μην ξεχασω να παρω παλτο,γιατι αν κρυωσω;"
"Να μην ξεχασω να γυρισω το κεφαλι,γιατι αν δω;"
"Να μην ξεχασω να αγγιξω με τοπικη αναισθησια,γιατι αν νιωσω;"
"Να μην ξεχασω να κλειδωσω δυο φορες,την πορτα,εμενα,γιατι αν μπει κανεις;"

Kαι ετσι καθε μερα ξυπναω,ανοιγω το παραθυρο,και κοιταω τον ουρανο."Επιτελους βροχη",μου ψυθιριζει απαλα στο αυτι η παλια μου ανασα.Μα εγω κλεινω τα αυτια.Ντυνομαι,φοραω γυαλια ηλιου και βγαινω εξω.Και δεν με νοιαζει που περπατωντας ατσουμπαλα σκονταφτω γιατι δεν κοιταω κατω.
Αφου θα ξερω πως οπου και να παω,ακομη και αν βρεχει,θα ναι ηλιος.
Αφου θα ξερω πως οπου και να παω,ακομη και αν ειναι σκοτεινα,θα ναι φως.

Και η ομπρελα μενει στριμωγμενη καπου μεσα στο αριστερο φυλλο της ντουλαπας μου,αναμεσα στα κασκολ,στο τελευταιο ραφι κατω κατω.

"19" φωτεινοί σηματοδότες

To ρολοι χτυπαει δωδεκα και ερχεται εκεινη η μερα του χρονου που ειναι μονο δικη μου..
Εγω και ο εαυτος μου απεναντι.Αυτοπροσδιορισμος.Ανακεφαλαιωση.Τι εχω κανει?Ποια ειμαι?Τι θελω?Τι εχω?Τι θελω να αλλαξω?
Ο χρονος με κοιταει επιμονα και μου ριχνει ενα ζεστο γελακι,σαν να μου λεει "μπραβο,καλα τα εχεις καταφερει ως εδω".
"Ναι,ειμαι περηφανη για τις πληγες μου,γιατι με εχουν κανει αυτο που ειμαι".
Σαν τον ιο απο τα εμβολια που εισχωρει μεσα μου και πλυμμηριζει ο οργανισμος μου αντισωματα,ετσι και με τις πληγες.Τωρα ειμαι πιο υγιης.Εχω αντισωματα μεσα μου.Μπορω.
Κι ειναι και αυτα τα τραπεζια της μανας σου που σε γεμιζουν πεταλουδες και χρωματα και ξεχνας για λιγο την γκριζα ατμοσφαιρα του χειμωνα.
Καθε χρονο,στα γενεθλια μου,βγαζω μια κραυγη.Αλλοτε θυμου,αλλοτε λυπης,αλλοτε πονου,αλλοτε χαρας.Φετος την ονομαζω ευτυχια.Και το φως της ειναι λευκο με αποχρωσεις του κοκκινου...
Και απλωνω το χερι μου και μπαινω στο σκοταδι σου και του ριχνω αυτο το φως.

Χρονια μου πολλα λοιπον..

(ενας μηνας)