Όχι άλλα δάκρυα,παρακαλώ.

It hurts to feel
It hurts to hear
It hurts to face it
It hurts to hide
It hurts to touch
It hurts to wake up
It hurts to remember
It hurts to hold on

The hurt of going on

The hurt of missing

The hurt is killing me

(Ετσι νιώθω όσο πλησιάζουν οι μέρες)

Πρεπει να ειμαι ερωτευμενη.

Δεν κανω λαθος.

Ο παγος ειναι κρυος.

Τα τριανταφυλλα κοκκινα.

Ναι,ειμαι ερωτευμενη.

Και αυτος ο ερωτας καπου ετοιμαζεται να με οδηγησει.

Το ρευμα ακατανικητο.

Δεν εχω καμια επιλογη.

Το μερος αυτο μπορει να ειναι καποιο μερος πολυ ξεχωριστο,

καποιο μερος που δεν εχω δει ποτε.

Μπορει εκει να με περιμενουν κινδυνοι,

κατι που μπορει να με πληγωσει βαθια και μοιραια.

Μπορει να χασω τα παντα.

Ομως δεν υπαρχει επιστροφη.

Πρεπει να ακολουθησω το ρευμα.

Ακομη και αν αυτο σημαινει οτι πρεπει να καω και να χαθω για παντα.

Σπούτνικ αγαπημένη -του Χαρούκι Μουρακάμι-

Δεν ωφελει να κρυβομαι.Ημουν ερωτευμενος με τη Σουμίρε.Με τραβηξε απο την πρωτη στιγμη που μου μιλησε,και πολυ συντομα δεν μπορουσα να κανω πισω.Για πολυ καιρο ηταν το μονο πραγμα που σκεφτομουν.Προσπαθησα να της πω πως ενιωθα αλλα για καποιο περιεργο λογο δεν μου εβγαιναν τα καταλληλα λογια.Ισως παλι να ηταν για καλο.Εαν ειχα καταφερει να της μιλησω για τα αισθηματα μου,το πιθανοτερο ηταν να με περιγελασει.Οσο η Σουμίρε και εγω καναμε παρεα,βγηκα με δυο ή τρια αλλα κοριτσια.Το δυο ή το τρια εξαρταται απο το κριτηριο που χρησιμοποιεις για να τα μετρησεις.Αν σ'αυτο προσθεταμε και τα κοριτσια με τα οποια πλαγιασα μια-δυο φορες,η λιστα θα μεγαλωνε ανεπαισθητα.Εν παση περιπτωσει,οποτε εκανα ερωτα μ'αυτα τα αλλα κοριτσια,στο μυαλο μου ειχα παντα τη Σουμίρε.Ή τουλαχιστον,η σκεψη της ροκανιζε αδιακοπα μια γωνια του μυαλου μου.Φανταζομουν.Χυδαιο θα μου πειτε,αλλα τι να κανουμε;Σαμπως το ελεγχεις;Ετσι σκεφτομουν.

Τη στιγμη που η Μίου αγγιξε τα μαλλια της,η Σουμίρε ερωτευτηκε.Ηταν σαν να περπατουσε σ'ενα ξεφωτο στην εξοχη και κρακ! να τη χτυπησε κατακεφαλα κεραυνος.Κατι σαν καλλιτεχνικη αποκαλυψη.Γι'αυτο ακριβως,εκεινη τη στιγμη τουλαχιστον,δεν ειχε καμια σημασια για τη Σουμίρε οτι το προσωπο που ερωτευτηκε ετυχε να ειναι γυναικα.Και ηταν μια αγαπη δυνατη,ενας πραγματικος τυφωνας που σαρωσε το τοπιο της ζωης της,ισοπεδωνοντας τα παντα στο διαβα του,παρασερνοντας ο,τι ηταν ορθιο,διαλυοντας το,συνθλιβοντας το.Η ενταση του τυφωνα δεν μειωθηκε καθολου καθως διεσχιζε τον ωκεανο,εκανε σταχτη το Άνγκορ Βατ,κατεκαψε μια ινδικη ζουγκλα,μαζι με τιγρεις και αλλα ζωα,για να μετατραπει σε αμμοθυελλα στην περσικη ερημο θαβοντας ενα εξωτικο φρουριο κατω απο μια θαλασσα αμμου.Με αλλα λογια,ηταν ενας ερωτας τεραστιων διαστασεων.Απ'αυτο ξεκινησαν ολα και σ'αυτο κατεληξαν.Σχεδον.
(31.5)

http://www.youtube.com/watch?v=334NskOs38A

5.

Εχω στα ποδια μου ενα βιβλιο.Δωρο.Το διαβαζω ξαπλωμενη και μου μιλαει για ερωτικα τριγωνα..
Και θυμαμαι..Θυμαμαι τοτε..
Και κοιταζω το τωρα,
και λεω μεσα μου "δες,επιτελους εχεις αυτο που θες."
Και καπως ετσι ηρεμω..

Συγγνωμη.
Θα τα διορθωσω ολα.
Σε 5 μερες.
Υποσχεσου οτι θα με αφησεις να σε γιατρεψω.

Καλημερα απο την πολη μας ..

lost souls swimming in a fish bowl

Σ: Για να πετυχεις τον στοχο σου δεν χρειαζεται να τον κοιτας.Πρεπει απλως να εισαι συγκεντρωμενος πανω του.

 -Σκεψου τι κανεις απο αυτο-

Το ύφος μου λίγο καμένο ,λίγο μελαγχολικό

ίσως να φταίει αυτός που φταίει,  ίσως να φταίω πάλι εγώ

ίσως εγώ και αυτός που φταίει να έχουμε κάτι τις κοινό

ίσως να φταίμε και οι 2 μας ή κανένας απ' τους 2

Θέλω όταν φταίω να το λέω, να μπορώ να αντιληφθώ

πως άμα κλαίω όταν δεν φταίω ίσως να φταίω και λίγο εγώ

Μα ποιος θα σου πει τι είναι ωραίο,τι είναι σωστό και ηθικό

και σαν μου πει και τι να κάνω, τι είναι κακό και τι καλό.

Άμα δεν μάθεις να αγαπάς, θα πρέπει να μάθω πρώτα εγώ

Να σ'αγαπώ όποιος και αν είναι ή όποιος θέλεις να είσαι εσύ

θα με μισείς θα με εκδικείσαι που θα αγαπώ τόσο πολύ 

κι όλους αυτούς που θα μ αγαπάνε θα μισείς τώρα εσύ

όμως αυτοί κακία δεν κρατάνε και θα σ'αγαπούν και αυτοί

Κι ίσως μια μέρα να ξυπνήσεις με ύφος μελαγχολικό

και αντί το κενό σου να γεμίσεις να ψάχνεις ποιος να φταίει γι αυτό

που ήρθανε τα πράγματα έτσι και πήραν άσχημη τροπή

θα σκέφτεις αυτός που φταίει κλαίει και μήπως κλαίει από ντροπή.

Και αν το κεφάλι σου το σκύψεις το δάκρυ σου να μην φανεί

και άμα στην σκέψη υποκύψεις ότι φταις και λίγο εσύ

αυτό είναι μια καλή αρχή.

Ε και Σ: Κοριτσαρες μου να παν να γαμηθουν και οι ερωτες και ολα.Αφου στο τελος οι 3 μας θα βαδιζουμε γυρνωντας σπιτι...

Οι μερες μας.

Μ:  Μην κανεις παλι το ιδιο λαθος.Μην αναλωνεσαι.

Ο μονος τροπος να ξαναρχισεις ειναι να αφησεις πισω σου οτι σου κανει κακο και να αρχισεις να δινεις σημασια σε εκεινα που μπορουν να σε πανε μπροστα...

If you want a lover

Γιατι δεν μπορεις ποτε να αρκεστεις να σερνεσαι,

οταν εχεις την ταση να πεταξεις.

(και εγω μαζι σου δε δεχομαι τιποτα λιγοτερο περα απο ουρανους)

Άδεια πόλη η δική μου

Και λες δεν καταλαβαινω.

Εσυ καταλαβαινεις οτι περπαταω στους αδειους δρομους,μπαινω στο αδειο σπιτι,καθομαι στον αδειο καναπε,κοιταζω τους αδειους τοιχους,καπνιζω το αδειο εργοστασιακο μου τσιγαρο μπας και γεμισω καποια αδεια μου αισθηση,μυριζω την αδεια ατμοσφαιρα,αγγιζω το αδειο κρεβατι,κοιταζω μεσα στον αδειο καθρεφτη που τωρα αδειο καθρεφτιζει το αλλοτε γεματο δωματιο,ανοιγω την σομπα για να ζεστανει την αδεια μου ψυχη,διαβαζω το βιβλιο που εχω ξεχασμενο σε εκεινο το ραφι αδειαζοντας καθε σκεψη,κλεινω τα ματια για να πνιξω τα αδεια μου δακρυα;

ακου

(And you are the wolf

And I am the moon

And in the endless sky we are but one

We are alive

In my dreams wolf and I

How many days and nights will come and go
While the only light you'll see is from my glow)

Μαλλον οι περισσοτερες απο τις σκιες αυτης της ζωης

προκαλουνται επειδη στεκομαστε κοντα στην ιδια τη λιακαδα μας.

Βήματα

Οι χτεσινοί μας πόθοι,

αυριανά ονειρά μας.

"And if you leave me in the morning

at least we both have been relieved"

Μία χούφτα αστερόσκονη

Σε αυτα που θελω να γραψω και σε αυτα που δε θελω υπαρχει ενα λεπτο σημειο επαφης.Ετσι και εγω θα κανω αυτο,θα ανακατεψω τις ανουσιες ανοθευτες σαχλαμαρες μου με τις γονιμες παρθενες φωνες μου.Και το αποτελεσμα δεν θα με ενδιαφερει και πολυ.


Ο χειμωνας,μια μεγαλη ασπρομαυρη φωτογραφια.Δεκεμβρης στη μεγαλη πολη,οι βιτρινες εκλιπαρουν για τον επομενο φαντασμενο πελατη,τα φωτακια τρυπωνουν στα δεντρα και ζαλιζουν τα αθωα ματια των περαστικων,το κρυο πλημμυριζει τα σωθικα και τις ψυχες του κοσμου.

3 μεθυσμενα κορμια βασανισμενα στην αβυσσο της νυχτας και των ουτοπικων της απολαυσεων.Γελια αθωα ξεσπουν πανω στην σφραγισμενη ηρεμια της σκοτεινης γειτονιας,ξεκλειδωνουν ανεπαφα και παγωμενα απ'τον χρονο συναισθηματα που δηλητηριαζουν την ατμοσφαιρα.Τα σωματα ενωνονται.Οι ψυχες αλληλεπιδρουν.Ανοιγει τα ματια της διαπλατα και κοιταζει ψηλα,εκφραζοντας ενα πνιχτο χαμογελο.Τα συννεφα ερωτοτροπουν σε ακανονιστες στασεις και το κρυο αποχωρει ασθμαινοντας.Τα χερια τυλιγονται γυρω απ΄τη στιγμη.Μενουν εκει δυνατα και εισπνεει πιο αργα.

Ενα κρεβατι με απαλες αποχρωσεις του μπεζ,τοποθετημενο διαγωνια στο δωματιο,ετσι ωστε να κατακερματιζει το φενγκ σουι,ενα κοκκινο φως που παραβιαζει την ανεμελια του προαναφερθεντος χρωματος και δυο σωματα ριγμενα ατσαλα πανω του,γυμνα και κουρασμενα απο την ατερμονη εισβολη της μεταξυ τους ηδονης.
Σπιρτα που αναβουν καθε πρωι και σβηνουν καθε βραδυ.Σπιρτα παντου,αλλα γραμμενα,αλλα μεσα της,που ζεσταινουν τα γεματα υγρασια βραδια.Σπιρτα που οταν βρεχονται καταστρεφονται.Σπιρτα δυνατα αλλα ευθικτα.Σπιρτα που αναβουν μαζι καθε πρωι και που σβηνουν μαζι καθε βραδυ.
Ψιθυροι στις αναθυμιασεις μια φλογας,δακρυα μεσα στον τελευταιο καπνο,που χυνονται και βιαζουν το λευκο παρθενο σεντονι.
Σε θυμαμαι τοτε που κοιταζες πανω,αποχαιρετωντας την παντοδυναμη στιγμη και την χημικη μας νυχτα,ξεφουρνιζοντας καθησυχαστικα για μενα λογια,ξεφυσωντας απ'την αρχη.Μοιραζομασταν μια στιγμη μεσα στην αιωνιοτητα,ημασταν και οι δυο εκει,ημασταν και οι δυο αλλου,ημασταν μαζι,ισως και οχι.Απορεις.Το ξερω.Ομως,εγω τα γραφω γιατι ετσι ενιωσα χτες.Μια στιγμη σου,αβεβαιη και ληξιπροθεσμη οπως τοτε.
Καταλαβαινω.Ηταν νυχτα τρομου.Αμφοτεροβαρως.Και εσυ με κρατησες αγκαλια μεχρι να κοιμηθω.Και επλασες για ακομη μια φορα ανιδιοτελως το ειδωλο σου μεσα μου.Και ανοιξα τα ματια μου και πλημμυρισαν απ΄το θεαμα.Απ΄το δημιουργημα σου.Εμενα.

http://www.youtube.com/watch?v=GnXFJOXvL_A

Ει στελ,ειμαστε οικογενεια.

(όταν κανείς γύρω μου δεν καταλαβαίνει.)

είσαι αυτό το "τίποτα",
όταν με ρωτάνε 
"τί έχεις".

( http://www.youtube.com/watch?v=AI7BH0bcRU8 )

Le vent nous a portέ

Φτερουγες πουλιων που ζωντανευουν κατω απο το χαδι σου.

Σαλευουν,τα χρωματα τους ανακατευονται,

οι αισθησεις μπερδευονται,

νηματα απεραντα που με τυλιγουν.

Ενα ατελειωτο κουβαρι απο χρωματιστες ριγες φλερταρει με τα ποδια μου,

ενα κουβαρι μεταξωτες κλωστες που με τυλιγει απο κατω μεχρι πανω,

ωσπου το βλεμμα μου να φυλακιστει στο δικο σου.

Τοτε οι παλμοι αυξανονται,η καρδια επιταχυνει,

βγαινει απο το στηθος μου.

Δε βλεπω.

Δεν ακουω.

Μοναχα τις κλωστες αισθανομαι που με πνιγουν,

που ξεχυνονται και φυλακιζουν τα μελη μου.

Και καπου εκει ελευθερωνομαι,

σπαω το πολυχρωμο κουκουλι μου 

και αναδυομαι σαν πεταλουδα.

(Αι αντι για ε)

Αν.

Εχω μια ομπρελα.Μεγαλη.Μαυρη.Την εφτιαξα μονη μου(ή κυριως μονη μου τουλαχιστον).

Παλια συνηθιζα να ξυπναω το πρωι,να τραβαω με αγωνια τις κουρτινες,να κοιταζω τον ουρανο και πριν βγω εξω να την χωνω βιαστικα στην τσαντα μου,ειτε ο καιρος ηταν βροχερος,ειτε ηλιολουστος,ανεξαρτητως μηνα και εποχης.Υστερα πατουσα εκεινο το μαγικο κουμπακι και απο απλο αντικειμενο μεταμορφωνοταν σε υπερπροστρατευτικη σκεπη.Και ακομη και ο ηλιος που ελουζε την μερα γινοταν συννεφο,το γαλαζιο γκρι και η ζεστη βροχη.Καπως ετσι
περπατουσα,κοιτωντας τα βηματα μου στο δαπεδο,αφηνοντας εναν μαγευτικο Απριλιο να εκπεμπει σε ρυθμους Δεκεμβριου.Ολα με αυτον τον τροπο εμοιαζαν οικεια και ηχουσαν προβλεψιμα.Ασφαλης.Γιατι ηξερα οτι ειμαι κατω απο την ομπρελα μου και κρυβομαι απο οτιδηποτε επικυνδυνο ή βλαβερο.Ετσι,η ομπρελα μου δεν εμενε ποτε στην ντουλαπα.

Πλεον την στριμωχνω καπου μεσα στο αριστερο φυλλο της ντουλαπας μου,αναμεσα στα κασκολ,στο τελευταιο ραφι κατω κατω.Να κρυβεται.Ποτέ στο δεξι,για να εχω παντα το ριγος της υποτιθεμενης αγωνιας πως δεν θα την βρω ποτε,ποτέ πολυ πισω για να μην χανω ολοκληρωτικα τον ελεγχο.Αλλα παντα εκει για να ανασαινω την ανακουφιστικη ασφαλεια της κατοχης,του "ανηκειν".Κουραστηκα να την κραταω.Πονεσε το χερι μου.Βαρεθηκα.Λαχανιασα πια να κρυβω την καθε ακτινα του ηλιου που μπλεκεται προκλητικα στις αιχμες του ειναι μου.
"Να μην ξεχασω να παρω ομπρελα,γιατι αν βραχω;"
"Να μην ξεχασω να παρω παλτο,γιατι αν κρυωσω;"
"Να μην ξεχασω να γυρισω το κεφαλι,γιατι αν δω;"
"Να μην ξεχασω να αγγιξω με τοπικη αναισθησια,γιατι αν νιωσω;"
"Να μην ξεχασω να κλειδωσω δυο φορες,την πορτα,εμενα,γιατι αν μπει κανεις;"

Kαι ετσι καθε μερα ξυπναω,ανοιγω το παραθυρο,και κοιταω τον ουρανο."Επιτελους βροχη",μου ψυθιριζει απαλα στο αυτι η παλια μου ανασα.Μα εγω κλεινω τα αυτια.Ντυνομαι,φοραω γυαλια ηλιου και βγαινω εξω.Και δεν με νοιαζει που περπατωντας ατσουμπαλα σκονταφτω γιατι δεν κοιταω κατω.
Αφου θα ξερω πως οπου και να παω,ακομη και αν βρεχει,θα ναι ηλιος.
Αφου θα ξερω πως οπου και να παω,ακομη και αν ειναι σκοτεινα,θα ναι φως.

Και η ομπρελα μενει στριμωγμενη καπου μεσα στο αριστερο φυλλο της ντουλαπας μου,αναμεσα στα κασκολ,στο τελευταιο ραφι κατω κατω.

"19" φωτεινοί σηματοδότες

To ρολοι χτυπαει δωδεκα και ερχεται εκεινη η μερα του χρονου που ειναι μονο δικη μου..
Εγω και ο εαυτος μου απεναντι.Αυτοπροσδιορισμος.Ανακεφαλαιωση.Τι εχω κανει?Ποια ειμαι?Τι θελω?Τι εχω?Τι θελω να αλλαξω?
Ο χρονος με κοιταει επιμονα και μου ριχνει ενα ζεστο γελακι,σαν να μου λεει "μπραβο,καλα τα εχεις καταφερει ως εδω".
"Ναι,ειμαι περηφανη για τις πληγες μου,γιατι με εχουν κανει αυτο που ειμαι".
Σαν τον ιο απο τα εμβολια που εισχωρει μεσα μου και πλυμμηριζει ο οργανισμος μου αντισωματα,ετσι και με τις πληγες.Τωρα ειμαι πιο υγιης.Εχω αντισωματα μεσα μου.Μπορω.
Κι ειναι και αυτα τα τραπεζια της μανας σου που σε γεμιζουν πεταλουδες και χρωματα και ξεχνας για λιγο την γκριζα ατμοσφαιρα του χειμωνα.
Καθε χρονο,στα γενεθλια μου,βγαζω μια κραυγη.Αλλοτε θυμου,αλλοτε λυπης,αλλοτε πονου,αλλοτε χαρας.Φετος την ονομαζω ευτυχια.Και το φως της ειναι λευκο με αποχρωσεις του κοκκινου...
Και απλωνω το χερι μου και μπαινω στο σκοταδι σου και του ριχνω αυτο το φως.

Χρονια μου πολλα λοιπον..

(ενας μηνας)

Χθες

Κοιταζεις τριγυρω σου.

Σκοταδι μεσα στην αποπνικτικη αιθουσα του γεωπονικου.

1 παρα.

Παρατερα θελω.

Παραλογα θελγητρα.

Παραμορφωμενες μορφες μεσα στο καπνισμενο νεφος.

Παρασυρομενες σκιες που δονουνται στο ακουσμα της μουσικης.

Παραμελημενοι ανθρωποι με ενα ποτο και ενα τσιγαρο στο χερι,αδιαφοροι και μουδιασμενοι.

Παλμοι χωρις ρυθμο και συχνοτητα.

Πατηματα ξενα.

Ο χρονος περναει απο πανω σου και σου χαμογελαει υπουλα.

Ανταλλασσεις δυο κουβεντες μες στην παραζαλη σου,

αλλα υστερα χανονται και αυτες.

Παραηπιες αποψε και ολα τα παρα σε πνιγουνε.

Καθεσαι βαρια στα βρεγμενα απο την υγρασια σκαλια,τα χερια σου κρεμονται διπλα στο σωμα.

Φωναζουν την παραιτηση σου,την αυτοκτονικη ταση των ακρων σου.

Καποιος ωρυεται μπροστα σου,και εσυ σηκωνεις νωχελικα το κεφαλι και τον κοιτας.

Ζυγιζεις τις παραμετρους.

Γυρνας το κεφαλι και οι λεξεις σου βγαινουν χορευοντας παραπλανητικα.

Φτανει.

Σε κοιτω.

Παρα,κατι παρα,παραλογισμοι και περασε η ωρα.

"Παμε σπιτι."

Κολλημενα σωματα.

Ερωτικα βλεμματα.

Μεθυστικα αγγιγματα.

-Μη μου αφησεις το χερι,γιατι θα σκονταψω,

και αυτη τη φορα οι γρατζουνιες στα γονατα δε θα φυγουν...-

Un jour (de Marie Paccou)

http://www.youtube.com/watch?v=4bKrzEiiKGc

Αξιζει η παρακολουθηση...

*για αυτο που περιγραφουμε ως διδυμες φλογες,αλλο μισο,ή αλλιως αδερφες ψυχες*

(:

Άραγε οι ανθρωποι παρατηρουν αν ειναι χειμωνας ή καλοκαιρι οταν ειναι ευτυχισμενοι;

(Καλύτερα απο τότε)

like the whispering wind you sent to me
like the hopeless time you gave to me
I watched your dreams all slip away
I watched your dreams all slip away
there's a hopeless place inside my heart
when I look inside I see where we are
like the whispering wind in the top of my trees
i will watch the sky come following me
like the rain on my windows late every night
like the hope I have for us every time
it's like the whispering wind in the top of the trees
I see it sway as you come for me

there's a whispering wind I feel it inside
like a place I can feel but never will see
let a whisper come touch you come touch every thing
I stand in the way of the things I can be
let the whispering wind come lift us away
let it push us apart if we wish to stay
you're my sweetness my baby my love for all time
like the whispering wind it makes you all mine
like the whispering wind you stand here with me

Je vais t'attendre là

Κι ισως ο κοσμος αυτος να ειναι λιγος για τους αληθινους ερωτες...

Απ΄την αλλη ισως μονο αυτοι μπορουν να τον "μεγαλωσουν"...

α' πληθυντικο αγαπη μου...

(:

Dark doom,honey

-"Για εναν ερωτα πεταμε τις ζωες μας στην κολαση."

(μου πε σημερα μια φιλη.)

-εγω να ανησυχω που "δεν" γραφεις για μενα;

Je m'abandonne (a toi)

Και ειναι αυτο ξερεις,που χωρις να πω τιποτα,καταλαβαινεις τα παντα.

http://www.youtube.com/watch?v=jQrsGpFewWo

"Στιγμές"

Η στιγμη που οι φαυλοι κυκλοι ξεσυννεφιαζουν απο πανω μου (οι μαυροι κατω απο τα ματια ωστοσο δε λενε να με αφησουν ησυχη),που η απελπισια εχει σταματησει να μου πεταει μικρα φιλια,η απογνωση εχει κοψει καθε φιλικο δεσμο,ο πονος αποσυγκολλαται  απο εκεινο το μικρο κοκκινο αιματωδες "πραγματακι",ο φοβος μαζευει ενα ενα τα πλοκαμια του απο το κεφαλι μου,η λυπη ,ναι,μαλλον ατροφει,και οι πληγες πλεον εχουν συνηθισει το πολυ αλατι πανω τους.Η στιγμη αυτη επιτελους ηρθε.Πλεον δεν αποτελει μακρινη γκριζοχρωμη φιγουρα.Πλεον ειναι πολυ κοντα μου,τη βλεπω,οχι καθαρα,αλλα τοσο καθαρα ωστε να διακρινω οτι ειναι ομορφη και χρωματιστη.Ζωντανη και χαμογελαστη.Αισιοδοξη.Ευτυχισμενη.
 Ενας φοβος μονο με απασχολει.Εκεινος που μοιαζει με σατανικο ον,που εισβαλλει στον οργανισμο μου και διασκορπιζει τα νερα του σε ολο μου το ειναι,με ενα αποτελεσμα: να με αποτρεπει κατι στιγμες(οχι τετοιες οπως η πανεμορφη προηγουμενη στιγμη μου,αλλα κατι στιγμες ασχημες,μουντρουχες,απαισιοδοξες,ασπρομαυρες,δυστυχισμενες) απο την πληρη απολαυση του ποθου,αυτου που παντα αναζητουσα.Οταν μου χτυπαει την πορτα αυτος ο σατανας βυθιζομαι μεσα του,τοσο ωστε να αχρηστευεται καθε μου αισθηση που ισως θα μπορουσε να με απεγκλωβισει, πλυμμηρισμενη απο τη σκεψη της πιθανης ερχομενης απωλειας αυτου που τωρα εχω.Για να το θεσω αλλιως.Φοβος οτι καποια μερα θα χασω αυτο το κομματι που κρατω στα χερια μου,το οποιο θελω να με κατακλυει οπως τωρα.Υπαρχει λοιπον το για παντα?
Οι ανθρωποι τρεμουν σε αυτο το φοβο.Δεν αντεχουν την απωλεια,ακομη και αν αυτη δεν απειλει.Ξεφυσουν μπροστα στις ξεχασμενες αναμνησεις του αυριο,που θα τρεμοσβηνουν ποτε ποτε στις χαραμαδες του μυαλου τους.Εκεινες που θα τους μιλουν για το χθες,προσφεροντας τιποτα παρα μονο ενα πικρο χαμογελο συνδυασμενο με ενα πετρινο κομπο στο στομαχι.
Αλλα απο την αλλη,αξιζει να χανεις δευτερολεπτα,ακομη,με το να αναλογιζεσαι αυτους τους φοβους,χανοντας κατι μοναδικο,μαγικο και ξεχωριστο εξαιτιας μια καταραμενης δειλιας και ενος ανικανοποιητου εγωισμου?
Θαρρω πως οχι.

 -σε διαδικασια απορριψης των φοβων μου-

Τελικα κατεληξα το για παντα δεν υπαρχει.Ειναι σχετικο.

Αν υπαρχει κατι για παντα,αυτο ειναι ψευδαισθηση.

Ομως χωρις αυτην,κανεις μας δεν μπορει να επιβιωσει.

Το ονειρο,η ελπιδα οτι θα εχουμε καποιον για παντα.

Το για παντα χτιζεται,δεν ερχεται,και στην ουσια δεν οριζεται.

Δυο μικρες λεξεις ειναι που μας βοηθανε να προχωραμε.

Μια ιερη επαναληψη και αναγκη ειναι που απλα βιωνεται,οπως τα τραπεζια της μανας μας.

Τραπεζια γεματα βλεμματα και σκεψεις.

Παντα θα επενδυουμε,παντα θα ελπιζουμε και παντα θα ονειρευομαστε.

Και παντα ο ερωτας θα ειναι η μονη αιτια τελικα που ο κοσμος αυτος θα συνεχισει να υπαρχει.

Θα συνεχισει να γυριζει.

Ερωτας.

Απλα τα παντα.

Ακομη και αν δεν ειναι σιγουρο οτι θα κρατησει για παντα σε αυτον τα χρωσταμε ολα.

Στον ερωτα και στις σκεψεις.

Σκεψεις για προσωπα που θα υπαρχουν,που θα κουβαλαμε,που θα μας αλλαζουν,

και που με ενα τροπο θα ειναι παντα εκει,κοντα μας.

Για παντα.

-Χ.Παπακαλιατης

Μυρωδιά χριστουγέννων

Change your heart
Look around you
Change your heart
It will astound you
I need your lovin'
Like the sunshine

Everybody's gotta learn sometime.

Άρωμα ονείρου

ΑΛΛΑΖΩ

Ρημα.

1.Μεταβατικο: κανω ενα πραγμα διαφορετικο 
π.χ. Ο Χ αλλαζει συνεχως τα πιστευω του.
     Η Ε αλλαζει ρουχα και φευγει.

2.Αμεταβατο: Γινομαι διαφορετικος                   
π.χ. Ο Υ αλλαξε μετα απο το σοκ που υπεστη.
     Τα παιδια αλλαζουν οσο μεγαλωνουν.

Συνωνυμα: αλλοιωνω,μεταβαλλω,μετατρεπω.

Η ζωη μας παει η την παμε?

Αναρωτιεμαι.Δεν ειναι καθολου ευκολο να αλλαξεις.Η μηπως ειναι?
Η βιωση καθημερινα καταστασεων,σημαντικων η και οχι,η τριβη με αλλους ανθρωπους,η αυτοαναζητηση,μας επιβαλλουν να προσαρμοσουμε τους τροπους συμπεριφορας και τις συνηθειες μας.Αλλοι ανθρωποι,αλλες καταστασεις,αλλες απαιτησεις,παντα χρειαζεται να προσαρμοστεις.Προσαρμοζεσαι αρα,σιγα σιγα,αλλαζεις.Βλεπεις τον κοσμο με διαφορετικη ματια απ'οτι πριν.Αλλιως καθρεφτιζονται τα δεδομενα στην αντιληψη σου.Μπορει που και που να λαμβανεις τα ιδια μηνυματα αλλα πλεον τα μεταφραζεις με αλλο τροπο.Υιοθετεις αντιληψεις,συνηθειες,συμπεριφορες που δεν ειχες.Βλεπεις πιο μακρια,πιο ουσιαστικα.Διαφοροποιεισαι.Ακολουθεις την αναγκη σου για εξελιξη.Σκεφτεσαι οτι αυτο ειναι κατι εντελως φυσιολογικο και ευλογο,αν οχι απαραιτητο,για τον ανθρωπο.Στασιμος σημαινει κενος,αδειος,αμορφωτος.Φευγεις απο αυτο.Αναζητας κατι βαθυτερο απο αυτο που εχεις."Γυμναζεις" την ψυχη σου και το πνευμα σου.Βρισκεις τον εαυτο σου και τον σεβεσαι,τον εκπαιδευεις να κατανοει,να συνυπαρχει,να δεχεται.Και μετα?
Μετα ειτε γευεσαι τους καρπους αυτης της αλλαγης μεσω της αναγνωρισης της απο τους υπολοιπους ειτε προβληματιζεσαι.Προβληματιζεσαι γιατι πλεον,καποιος δεν μπορει να συμβαδισει με το καινουριο σου "εγω",δεν σε ακολουθουν η δεν τους ακολουθεις.Αντιφασεις.Συγκρουσεις.Αρκει η αγαπη για να αντεξουν οι σχεσεις, η μηπως στο περασμα του ο χρονος παιρνει μαζι του και το παρελθον καθιερωνοντας ενα καινουριο παρον που δεν μας χωραει ολους?
Ουτε μετρημα στη ζυγαρια,ουτε προσκολληση σε εγωισμους,ουτε επιλογη της ευκολοτερης λυσης,της φυγης(γιατι ετσι δειχνεις την αξια που ειχε για σενα).
ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ.Κρατας ισορροπιες και προχωρας.Αντιλαμβανεσαι και αποδεχεσαι.Σεβεσαι και προσπαθεις.Δαμαζεις εσενα και χαιδευεις τους υπολοιπους(στο μετρο που επιτρεπει ο νομος της κατανοησης).Και στο τελος καρπωνεσαι.
Ετσι ωστε να αποκρυσταλλωθει η παγιωμενη αντιληψη του μικροκοσμου και η αναγκη της κατανοησης να υπερνικησει την αναγκη της ικανοποιησης του εγω.

Ότι δινεις παιρνεις,θυμησου.

Bob Dylan-Like a rolling stone
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone ?

Βουτιά

Kι' ειναι που δεν εχω πια τιποτα μεσα μου που να σπαει.

Aναδομηση

Πληροφοριακα,ολο και περισσοτερο ξετρυπωνω απο εκεινο το καβουκι που με ειχε κατακλυσει.Ναι,εκεινο για το οποιο σου εχω μιλησει αμετρητες φορες,ξανα και ξανα σε καθε συζητηση η καβγα.Το καβουκι της αρρωστημενης,αυτοκαταστροφικης συνειδησης.

Μαλλον δεν καταλαβαινεις.Δεν καταλαβαινεις ποση δυναμη και ωθηση μου δινει η θεληση σου,το δικο σου "δουναι",ο τροπος που αγαπας.

Μου οδηγει τη σκεψη,μου την κατευθυνει σε μια σωστη πεποιθηση για τους ανθρωπους.Μου εξυγιαινει την εννοια που ειχα για την αγαπη,τον ερωτα,την ειλικρινεια,ξες ολα αυτα τα απαραιτητα "τουβλα" μιας σοβαρης και ωριμης σχεσης.Μου ξεδιαλυνει το πως πρεπει να συμπεριφερομαι.Μου μαθαινει ενα σωρο ομορφα πραγματα με τετοιο τροπο ωστε εγω να βγαινω πιο εξυπνη απο ολο αυτο.Με μεγαλωνει.Με ομορφαινει.Με βγαζει απο την αρρωστια του παρελθοντος,με ηρεμει.Με κανει πλουσιοτερη συναισθηματικα,ηθικα,πνευματικα.Με εκπαιδευει να σκεφτομαι αλλιως.Οχι ετσι ωστε να καταπινει αυτο που ειμαι και να με αναδιαπλαθει,αλλα ετσι ωστε να ρουφαει τα λαθη που εχουν γαντζωθει πανω μου-η καλυτερα μεσα μου- και να προσθετει ενα καινουριο κομματι του εαυτου μου.Με κανει ανθρωπο.Ανθρωπο ικανο να δει παραπερα.

Μικρες μικρες δοσεις η χαστουκια.

Σκεφτομαι οτι μου αξιζει αυτο.

Και στο τελος,θα γινω απολυτα υγιης.

Αρκει να μην δηλητηριαζομαι(μαστε) και αρρωσταινω εκ νεου.

Σ'ευχαριστω.

χωρις λογια

Συγγνωμη αλλα φτηνος για μενα ειναι αυτος που μεσα απο μια οθονη θιγει εξαιρετικα ασχημα και προσβλητικα εναν ανθρωπο που δεν γνωριζει.
 (E.)



Κριμα.
Μονο αυτο μου βγαινει να πω.
(Και καπως ετσι,ελπιζω το θεμα να εχει κλεισει.)

Και οσο για σενα,

θα φροντισω να φτασουμε εκει,

και θα ειναι ακομη πιο μαγευτικο.

Γιατι εισαι σπουδαια.

Και το αξιζουμε.

http://www.youtube.com/watch?v=-bE9HJnO_0I

απλα το λατρεψα ~

(:

(τα πληκτρα σου πανω στο σωμα μου) .

Μμ

come undone

Οταν αυτο που εχεις στο πισω μερος του μυαλου σου,

ξαφνικα,μετατοπιζεται στο μπροστα.

Nuvole Bianche

Κατι που διαβασα σημερα:

Ξεδίπλωσέ με στον κόσμο που ξυπνάς…

Κούρδισέ με στην πρωινή σου αργοπορία. Ξέπλυνέ με στις νυσταγμένες σου παλάμες. Βούρτσισέ με στο σμάλτο των σφραγισμένων σου δοντιών. Φιλτράρισέ με στην καυτή σου καφετιέρα. Μαγνήτισέ με στην πόρτα του ψυγείου σου.

Ταξίδεψέ με στις ράγες του μεταλλικού σου φερμουάρ. Πέρασέ με στις φιλντισένιες χάντρες του κολιέ σου. Στρίμωξέ με στο ακατάστατο τσαντάκι σου. Κλείδωσέ με στην κυλινδρική σου κλειδαριά.

Ανάφλεξέ με στη μουτζουρωμένη μηχανή σου. Ζάλισέ με στις αλουμινένιες ζάντες σου. Δάγκωσέ με στα κεραμικά σου φρένα.

Στάθμευσέ με στην τροχήλατη καρέκλα σου. Άγχωσέ με στους ξέφρενους ρυθμούς των ραντεβού σου. Πάχυνέ με στις οριζόντιες ρίγες του ημερολογίου σου. Τσαλάκωσέ με στις μουτζουρωμένες σημειώσεις σου.

Ζέστανέ με στο μεσημεριανό σου γεύμα. Άπλωσέ με στο γυάλινο τραπέζι σου. Λέρωσέ με στην άνοστη σάλτσα σου.

Βύθισέ με στην πορσελάνινη μπανιέρα σου. Εξάτμισέ με στα αιθέρια έλαιά σου. Φύσηξέ με στα γρανιτένια σου πλακάκια. Δάκρυσέ με στο θολό σου τον καθρέφτη.

Κυνήγησέ με, στα πλήκτρα του ξεκούρδιστου πιάνου σου. Βίδωσέ με στο πορτοκαλί σου πορτατίφ. Άναψέ με στη ζημιογόνα λάμπα σου. Διάβασέ με στο πυκνογραμμένο σου βιβλίο.

Νύσταξέ με στον καρό σου καναπέ, κλείσε τα μάτια και ξαναδίπλωσέ με…

(Αυτοματως σε σκεφτηκα ~ )