σε έναν κύκλο κάθε σημείο είναι ταυτόχρονα αρχή και τέλος

αφήνω τους απολογισμούς για φέτος. Οι αριθμοί πάντα ήταν εχθροί μου.
έχω μαζέψει όλα μου τα μηδενικά σε μια σειρά και αρχίζω να τα πυροβολώ.
αν με ρωτάς θέλω ο ανύπαρκτος αυτός κυριούλης να μου φέρει εσένα.

το καινούριο μου κόλλημα απ'ότι φαίνεται.

φιξ γιου

το κεφάλι μου μια ανακατωμένη βιβλιοθήκη. εκατομμύριες σκέψεις που προσπαθούν να αρχειοθετηθούν. Θα τις αρχειοθετήσω αυτή τη φορά. Το ξέρω οτι θα τα καταφέρω, κι ας με κοιτάς με αυτή την αμφιβολία στα μάτια.
  
η σταθερά μας ελπίζω να μένει εγκλωβισμένη και προστατευμένη στη φούσκα της.
θα σε πάω πίσω στην αρχή μας.

όλος ο χώρος και χρόνος δικός σου.




μη με διαβάζεις.γιατί το μοναδικό μέρος που μπορώ να κρύψω τις σκέψεις μου είναι εδώ και εσύ μπορεί να μην θέλεις να τις βλέπεις.

θέλω έναν άνθρωπο δικό μου. να τον κερδίζω κάθε μέρα ξανά και ξανά. και αν κάπου το χάνουμε στην πορεία, να γυρίζω και να τον βρίσκω να με περιμένει εκεί που το είχαμε αφήσει.

το καλό μου το ξέρω μόνο εγώ

το φως μ' ενοχλεί.

σύρθηκα μέχρι τον καναπέ, μπας και βρω ένα μέρος να κρυφτώ.

θέλω λίγη σκιά, λίγα λεπτά ακόμη.

ήταν λέει όλα ένα ψέμα, ένα κακόγουστο αστείο.

Αλλά το φως με βρήκε ξαπλωμένη με τα γόνατά μου σφιχτά στο στήθος μου και τα δόντια μου να τρίζουν.Πάντα πρέπει να συναντήσεις την επόμενη μέρα, εκείνα τα 2-3 δευτερόλεπτα που αντικρίζεις την γαμημένη πραγματικότητα, η οποία έρχεται να σου προσθέσει το γνωστό βάρος που θα κουβαλάς τις ώρες που υπολείπονται μέχρι να ξανακοιμηθείς.

κάπου σκατά ήμουν χτες το βράδυ.

δε θυμάμαι ούτε πόσο ήπια ούτε με ποιον ήμουν.

μόνο αυτός ο πόνος στο στήθος μου πετάει ένα clue ότι κάποιος θα μου μιλούσε και εγώ θα τον άκουγα ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.

ο καφές κυνηγά τα μόρια του οινοπνεύματος στο αίμα μου.

θέλω να σταματήσω τον εγκέφαλό μου να φορτώνει συνέχεια δεδομένα.

μου λείπεις τόσο πολύ αλλά φεύγω μακριά από τις εικόνες.

βγήκα στο μπαλκόνι μου σήμερα, έκλεισα τα μάτια και άκουσα την πόλη που αδιαφορούσε για τα δικά μου προβλήματα.

χωρίς τίτλο

Να θυμάσαι ότι είναι όλα για το καλό μας.

Π

Πι όπως λέμε "πάλι"
όπως λέμε "πάντα" και "ποτέ"
τίποτα σίγουρο και καμία σταθερά

Πι όπως λέμε "πουθενά"
όπως λέμε "πρώτη" αγάπη και "πουτάνα" μνήμη

που είσαι; που τρέχεις;

έχω γεμίσει ρωγμές παντού, απορώ πως δεν το βλέπεις
δεν μ αναγνωρίζω πλέον
νιώθω σα νεκρή 
απίστευτο πράγμα ο θάνατος
κρέμομαι σαν μαραμένο καλώδιο έξω από το σώμα μου και παρατηρώ πόσο γελοία είμαι
πόσο μικροί είναι οι άνθρωποι
γιατί η ζωή είναι τόσο μικρή που δεν μπορείς να μην το παρατηρήσεις αυτό
σκορπάω
θυμάμαι, έχω αντίγραφα καλά κρυμμένα στο μυαλό μου
και κάποια στον εξωτερικό σκληρό δίσκο- σε εκείνο τον κόκκινο
αλλά θα μου πεις τι νόημα έχει να θυμάσαι
νόημα έχει να δημιουργείς κάθε βράδυ για το επόμενο πρωί
αλλά εμένα πλέον αυτό το ρήμα μάλλον αποδήμησε
εγώ όμως θα επιμένω να αναζητώ χειμώνες από εκείνους τους υγρούς
που ξες στην τελική, ίσως κάποιοι το αξίζουμε το σάπιο

πι όπως λέμε "πεθαίνω" 
όπως λέμε "πονάω"


που είσαι; πεθαίνεις;

με χέρια σταυρωμένα

διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας αυτό που έχεις γράψει, νιώθω τα πόδια μου να πατάνε κάπου σταθερά, χωρίς κίνδυνο πτώσης.

αν με ψάξεις, ξέρεις που μένω

Σκέφτομαι ποιο επίθετο θα μπορούσε να εκφράζει καλύτερα αυτό που νιώθω τώρα.
όλα μου φαίνονται κοινότυπα και βαρετά.Καμία λέξη δεν είναι ικανή να σου δώσει αυτό που με βασανίζει.Παλιότερα μιλούσα στην μάνα μου, ή στην σοφία και κάπως μου περνούσε αυτή η αισχρή αίσθηση του τίποτα. Τώρα τι; Δεν ξέρω τι. Παλιότερα έκανα και συλλογή από μπίλιες θα μου πεις. ίσως αυτή είναι η λύση. Απλώς δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να τη δεχτώ.
Πάνω από όλα είμαι θυμωμένη μαζί μου γιατί θα έπρεπε να έχω ωριμάσει, να μην απορώ με τίποτα.ίσως γιαυτό με τρελαίνει που δεν γράφεις πια για μένα.

To κόκκινο με τρελαίνει κάθε φορά

Γυρνάς σε μένα τώρα και πάλι, 
ολόγυμνη,
ατόφια, 
σαν τα καλά νέα που δεν χρειάζονται στολίδια.
Ποιος ξέρει, 
ίσως έχεις αρχίσει να πιστεύεις πως μπορεί κάποιος να σε αγαπήσει περισσότερο από εσένα.








https://www.youtube.com/watch?v=Ek0SgwWmF9w

αναπολώντας

https://www.youtube.com/watch?v=tIdIqbv7SPo

α δικίες

Εσύ οδηγούσες πάντα.
Πίστευα πως την αλήθεια την είχαμε χάσει προ πολλού κάπου πίσω μας.
Μπροστά είναι η απάντηση, επέμενες.

Περιμένω να ξαναπάρεις επιτέλους το τιμόνι.

Πριν σε ρωτήσω το οτιδήποτε σε κοιτάζω μέσα στα μάτια. Καμιά φορά κοιτάω μέχρι και πίσω από αυτά ψάχνοντας, θέλοντας να συγκρίνω το υλικό που φτιάχτηκες με αυτό που έγινες αργότερα. Δεν παίρνω πάντα πειστικές απαντήσεις. Κουράστηκα να με δαγκώνεις και να με στεναχωρείς. Ιδρώνω, μα εσύ επιλέγεις να κοιτάς αλλού. Λες και δεν ξέρεις τι θα με ξέπλενε. (Η λαχτάρα μιας πιθανής απόκρισης.) 
Μάταιο. Ακόμη σε αφήνω να με βρωμίζεις που και που σιωπηλά.

Αβάσταχτο να σε παιδεύει ένα γαμημένο "γιατί" και να είσαι από εκείνους που δεν τους φτάνει ένα "γιατί έτσι".

2 χρόνια στο repeat

And so it is
Just like you said it would be
Life goes easy on me
Most of the time
And so it is
The shorter story
No love, no glory
No hero in her sky

σκέψου κάποια πράγματα

Πόσα δέρματα να αλλάξω για να σου ταιριάζω;
H λαχτάρα μου να σε ευχαριστώ συναγωνίζεται τη θλίψη μου που πια δεν ευχαριστιέσαι με τίποτα.

γαμημένη λήθη

https://www.youtube.com/watch?v=RvMeOllo_Vo

Αυτή;

Κατοικεί μέσα σου.

Δεν σου αφήνει περιθώριο να αναπνεύσεις.

Κοιτάς στον καθρέφτη και να, η γελοία προσωποποίηση της.

Παλεύεις αλλά τίποτα, μένει στάσιμη.

Πονάς και γελάει μαζί σου.

Εγώ;

Είμαι ένα δώρο σε πάρτι γενεθλίων που περισσεύει, 

ευρισκόμενο ανάμεσα σε σένα και σε κάτι για το οποίο λες ότι μόχθησες.

Αβάσταχτο να μην μπορώ να σου αρνηθώ το παραμικρό και εσύ να μην μου ζητάς τίποτα

Είναι μία στιγμή το αν θα επιτρέψεις ή όχι. Σε όλα τα πράγματα. Κάποιες φορές όμως οι στιγμές αυτές τέμνονται και εκεί πρέπει να επιλέξεις ποια θα ευθυγραμμίσεις.

Έτσι και με το μεθύσι. Είναι εκεί λίγο πριν παραδοθείς τελείως στο αλκοόλ κάτι που σε ρωτάει "να προχωρήσω ή όχι;" Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, εγώ χτες σκέφτηκα να στα πάρω όλα πίσω.

Τα ατελείωτα χάδια.

Το τεράστιο δόσιμο.

Τα γλυκά απογεύματα.

Τους πορτοκαλί ουρανούς στο λιμάνι.

ίσως αν έχανες τα πάντα να αποκτούσες επιτέλους κάτι.

Βέβαια αυτό δεν ευνοούσε κανέναν. Μάλλον. Ούτε καν το μεθύσι μου, που παρακαλούσε να εξαπλωθεί και να σε φέρει πίσω.

Οπότε το κεφάλι μου ευθυγραμμίστηκε σε ένα βαρύ βράδυ, αφήνοντας τις βαριές αποφάσεις για άλλα ανάλογα βράδια.

Μη με ρωτάς για τον ήλιο.

Τεράστιος πάνω από το κεφάλι μου με καίει,

αλλά εγώ πάντα θα προτιμώ τη σκιά σου.

Αυτό εννοώ

Κυριακή, 13 Απριλίου 2014

Σοταρεις το κουκουναρι και το βαζεις στη σαλατα!

    Ειναι κριμα να κοιμαμαι... Ειναι κριμα να κοιμαμαι αντι να ειμαι ξυπνια μαζι σου. Χανουμε τις ωρες κατα καποιο τροπο. Τις ωρες μεχρι αυριο που φευγω.

    Δε θελω να φυγω, θελω να μεινω μαζι σου και να σου ανοιγω τα ποδια μου ξανα και ξανα και να σε βαζω αναμεσα τους καθε που νυχτωνει ή ξημερωνει. Θελω να ειμαστε μαζι τα απογευματα και να πινουμε κρυο καφε στο λευκο πυργο ή γαλλικο πανω στα καστρα. Θελω να μεινω για να κανουμε μπανιο μαζι και να μου σαπουνιζεις την πλατη που δε φτανω. Θελω να μεινω για να φτιαχνουμε σαλατες κι ολο να μου λες οτι δεν ειναι φαι αυτο. 

    Να μεινω για να σε βλεπω να ισιωνεις τα μαλλια σου, να βαζεις κραγιον, να βγαζεις το φουτερ σου, να φορας τα τζιν μου. Θελω να μεινω για να πινουμε κοκτειλ σπιτι, για να σε χαζευω στη βαλαωριτου, για να χορευουμε σα να παιζουμε μπασκετ ή σα να βαζουμε ηλεκτρικη σκουπα. Για να σε βλεπω να γελας και να κλαις απο τα νευρα σου, για να κλαιω κι εγω μπροστα σου και πανω σου και να μη με νοιαζει να κρυφτω γιατι εισαι εσυ. 

    Θελω να μεινω για να ξυπναμε μαζι, για να σε ξυπναω, για να φτιαχνεις τοστ, για να φτιαχνεις καφεδες, για να ειμαστε αγκαλια, για να σε φιλαω απο πανω μεχρι κατω, για να σε φυλαω απο τον αερα τον ηλιο τα ξενα ματια τις ξενες φωνες. Θελω να μεινω για να μη φυγω απο το σπιτι στο κεντρο, για να μη φυγω απο το κρεβατι με τα πολλα μαξιλαρια. Θελω να μεινω για να σε μυριζω, να σε μυριζω να σε μυριζω να σε μυριζω. ολη την ωρα....

   Θελω να μεινω για να διαβαζουμε μαζι. Να καθαριζουμε μαζι, να μιλαμε γαλλικα μαζι, να γκρινιαζουμε μαζι, να βλεπουμε ταινιες μαζι, να ερωτευομαστε μαζι. 

   Αυτη την ομορφη ηρεμια θελω, σαν τη θαλασσα το καλοκαιρι οταν εχει απνοια.

   Υπαρχουν οι ανθρωποι που σου δινουν μια ευκαιρια για υγεια, οπως ενα σπιτι στη θαλασσα ή ψηλα στο βουνο. 

   Εισαι ολα τα χρωματα μαζι, εκτος απο αυτο που δε σ αρεσει και το φουξια, και η σκεψη μου χαωνεται και δε μπορω να γραψω... Και ερχομαι διπλα σου να σε χαιδεψω, να σε ξυπνησω, να κανουμε ενα μπανιο, να σε ντυσω και να παμε στο μεγαρο.

#Βρες τον ανθρωπο που οταν ανοιγεις τα ποδια σου σ αυτον ή οταν τελειωνεις μεσα του, "κατι γινεται", κατι σπουδαιο, κατι που σε αλλαζει και σε ομορφαινει απο μεσα και σε κανει πιο πλουσιο. Βρες τον και κρατα τον.

και φυσικα εχω σκαλωσει με τη φραση "ανοιγω τα ποδια", γι αυτο το γραφω αρκετα συχνα. Ξερεις σε ευχαριστω γι αυτο... Σ ευχαριστω που με ταξιδευεις ετσι. Ερχομαι στο κρεβατι σου...

ROOMS TO LET

(http://ektosapototelos.blogspot.gr/2014/04/blog-post_4129.html)

~

Μα όσους έρωτες και να δω μπροστά μου ζωγραφισμένους και άυλους ή ζωντανούς και αληθινούς κανείς δεν θα μιλά όσο ο δικός μας.

Πεθαίνω στον φόβο μην έχει πεθάνει αυτό που κάποτε είχαμε, ξέρεις αυτό το κάτι (σου) που θυμίζει γλυκό παραμύθι, γιατί μαζί του πεθαίνω και εγώ.

Πρώτη Στάση

Είμαι ένα παγάκι. Ξέρεις,αυτή η φτωχή και γυμνή αναισθησία που εκπέμπω ονομάζεται παθολογία και εξάρτηση. Δεν είμαι τόσο δυνατή να την κουβαλάω μαζί μου ξανά. Ή,τουλάχιστον,όχι χωρίς να έχει κάποιο γαμημένο νόημα. Πνίγομαι στο ίδιο μου το ψύχος. Νιώθω άρρωστη. Είμαι άρρωστη,μάλλον, με το παρελθόν. Δεν αντέχω κάποια κατάστασή του να υπερνικά οποιαδήποτε κατάσταση του παρόντος. Μόνο εγώ σε νιώθω αλλιώτικη; Σαν να κρύωσες και εσύ...

Είμαι από μόνη μου ένα βάρος για τους άλλους,οπότε σε παρακαλώ μην με κάνεις να νιώθω ένα και για σένα. Δεν θα αποφύγω το λιώσιμο έτσι. Θα ενσωματωθώ κάπου στην ατμόσφαιρα χωρίς ζέστη και βία. Εκτός αν...

Αν αφαιρέσουμε το στόμα, τα χέρια και το γρήγορο βήμα, τίποτα ολοδικό μου.

Στον έρωτα,δυστυχώς,
δεν μπορεί να υπάρξει η μέθοδος των τριών αγάπη μου. 
Κι'αν υπάρξει, μόνο "απλή" δεν την λες.

Αλλεργική σε οτιδήποτε άδειο ή πεθαμένο

Κοιτάω αυτές τις δέσμες από το πρωινό φως που ξεχύνονται από τα μεγάλα παράθυρα του υπογείου.Κάθε δέσμη απομονώνει και ένα κεφάλαιο της ιστορίας σου.Πολλές σελίδες ανακατεμένες χάμω χωρίς λογική σειρά που περιμένουν να διαβαστούν,να τοποθετηθούν στη σωστή σειρά και να φυλαχτούν στο γνωστό συρτάρι.Μια μυρωδιά να διαπερνά τα ρουθούνια μου και να τα κλείσει εκεί,ανίκανα και ανεπίδεκτα οποιασδήποτε άλλης οσφρητικής επιφάνειας. Άκου την αίσθηση.

"Δεν ήξερα ειλικρινά αν είχα πεθάνει, δεν ήξερα αν ήταν όνειρο ή παράλληλη πραγματικότητα."

"Και ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα πάντα, για τις ζωές μας, για τον ήλιο και τη θάλασσα, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τους απογευματινούς καφέδες και τα βραδινά κοκτέιλ στις ξαπλώστρες.Εν ολίγοις, κρατούσαμε τις ψυχές μας δίπλα δίπλα πάνω από τη φωτιά και λίγο λίγο τις τσουρουφλίζαμε."

"Κάτι τραγουδούσε ο αέρας, κάτι ζωγράφιζαν τα κύματα.Κι'όμως κάτι μέσα μου απαισιοδόξο κατόπιν συνεργασίας με το λυπηρό παρελθόν μού έλεγε να μην το παλέψω, να αφεθώ."

"Και έτσι έκανες εσύ, πριν ποτέ προλάβω εγώ."

"Και αν ξέχασα την μορφή σου;"

"Να συναντάς το δικό σου Κάτι και αυτό να σε κοροιδεύει, η αύρα γύρω του σε πονά παντού και σε σπρώχνει στα γόνατα να παραιτηθείς ξανά."

"Με σφιγμένες γροθιές περπατήσαμε μέχρι τη γωνία του σπιτιού σου, με αμήχανο εκείνον τον άλλοτε καθησυχαστικό διάλογο."

"Μόλις έφυγες, περπάτησα στην πλατεία, κοίταξα τον ουρανό, σήκωσα τις γροθιές μου ψηλά και τις άνοιξα.Ήξερα πλέον."

Κοίταξε με σαν να με γνωρίζεις ξανά.

Ρώτησέ με για τη ζάχαρη στον καφέ μου.

Παίξε πάλι με τα όριά μου.

Παρατήρησε από την αρχή το πρόσωπό μου και

ξαφνιάσου με τις εκφράσεις μου.

Φίλα με με τρεμάμενα χείλη.

Ψάξε ξανά την αφή των χεριών μου.

Εξερεύνησε το κορμί μου σαν να το κατακτάς πρώτη φορά.

Διέγραψε με από τη μνήμη σου και ερωτεύσου με από την αρχή.

Γέμισε το σπίτι με στιχάκια.

Κράτα σφιχτά το σώμα μου πλάι στο δικό σου

και μέθυσε από το άρωμά μου.

Θύμωσε μου σαν και πρώτα.

Φώναξε και αδίκησέ με.

Ζήλεψε με παράφορα.

Φρόντισέ με σαν το καινούριο σου κατοικίδιο.

Ενθουσιάσου με καθετί δικό μου

σαν να 'μαι το νέο σου παιχνίδι.

Μέτρα τις νύχτες που κοιμόμαστε μαζί

και παραπονέσου για το λίγο του χρόνου.

Αγάπησέ με από την αρχή.

Βρες άλλους λόγους. Άλλους τρόπους.

Μόνο,μη σωπαίνεις.

Είμαι χορτάτη από σιωπή.

Χρόνια σου πολλά μικρή μου

Εσύ,
που μου έδωσες χώρο και χρόνο να τρέξω πίσω σου, 
που έσκαψες να βρεις τις μικρές ηλιαχτίδες μου ίσα ίσα να τρεμοσβήνουν
και τις τοποθέτησες σωστά σε ασφαλή κουτιά,
που μου έδωσες γλώσσες και δάχτυλα πρόθυμα να σκάψουν για απαντήσεις κάθε είδους, 
που με γέμισες στόματα και λέξεις να μη φοβάμαι και να γευτώ αλήθειες,
που 9 μήνες τώρα χαράζεις παράλληλα πλάι μου,
σώπασε και άκου το σφράγισμα μας.

μετεμμηνορροιακές συνειδήσεις

Σε υπάρχω πολύ περισσότερο από όσο σε τολμώ.

Και,ήδη, το τολμώ αυτό είναι πολύ περισσότερο από όσο σε χορταίνω.

Το τέρας έχει κοιμηθεί.

Με αφήνεις να βλέπω μέσα σου, μικρά κομμάτια, βήμα-βήμα κάθε φορά, και εγώ ότι βλέπω το τοποθετώ προσεκτικά στην πιο εξέχουσα θέση στις αποθήκες μου.
Έχω αποθηκευμένη εκεί μέσα ακόμη και την πιο σκονισμένη λέξη σου.
Και όλα αυτά εξοπλισμένα και ντυμένα με το σύνολο των αγγιγμάτων σου τόσο δυνατά, που με κρατούν παγιδευμένη και ακίνητη.

Κάθε που λείπεις η απώλεια σου συγκεντρώνεται κυρίως στο κρύο που επέρχεται.

(Τίποτα,απλά δυο λόγια για μερικά απο εκείνα που δεν μπορώ να αποτυπώσω σε λέξεις,χαρτί ή σε μία οθόνη,φοβούμενη μήπως υποβιβάσω την αξία τους.)

Εν ολίγοις, συνειδητοποίηση

Σηκώνομαι το πρωί.

Βγαίνω από το σπίτι μου.

Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Δεν την βλέπω
 και πέφτω μέσα.

Την επόμενη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου,

ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο,

και ξαναπέφτω μέσα.

Την τρίτη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου,

προσπαθώντας να θυμηθώ ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Ωστόσο,δεν το θυμάμαι 
και πέφτω μέσα.

Την τέταρτη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου, 

προσπαθώντας να θυμηθώ την τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Τη θυμάμαι και, παρ'όλα αυτά, 

δεν την βλέπω 
και πέφτω μέσα.

Την πέμπτη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου.

Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου την τρύπα στο πεζοδρόμιο

και περπατάω κοιτάζοντας κάτω.

Την βλέπω και, παρόλο που την βλέπω,

πέφτω μέσα.

Την έκτη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου.

Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Πηγαίνω ψάχνοντάς την με τα μάτια μου.

Την βλέπω, προσπαθώ να πηδήξω από πάνω,

αλλά πέφτω μέσα.

Την έβδομη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου.

Βλέπω την τρύπα.

Παίρνω φόρα, πηδάω, φτάνω με την άκρη των ποδιών μου ως την άλλη μεριά,

αλλά όχι αρκετά μακριά,

και πέφτω μέσα.

Την όγδοη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου,

βλέπω την τρύπα,

παίρνω φόρα,

πηδάω,

φτάνω στην άλλη άκρη!

Αισθάνομαι τόσο περήφανη που τα κατάφερα που χοροπηδάω από τη χαρά μου.

Και, έτσι όπως χοροπηδάω,

ξαναπέφτω μέσα.

Την ένατη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου,

βλέπω την τρύπα,

παίρνω φόρα,

πηδάω,

και συνεχίζω τον δρόμο μου.

Την δέκατη μέρα, σήμερα μόλις,

συνειδητοποιώ ότι είναι πιο βολικό 

να περπατάω στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Σάρκα μία

Μπορεί το μυαλό να ξεχνά αιτιωδώς και μη, να ξεγελιέται ή τελοσπάντων να ταξιδεύει εκεί που θέλει,
αλλά το σώμα ξέρει να θυμάται, να ζητάει, να διαλέγει, να βουλιάζει.
Δεν ξέρει να προσποιείται, μόνο να ποθεί ασυνείδητα, υποσυνείδητα, ενσυνείδητα.

Ζω για εκείνες τις στιγμές που, όταν είμαι δίπλα σου, έρχονται και δεν μπορώ να τις επιβληθώ.

Tραπουλόχαρτο

Σίγουρα υπάρχω στο πλήθος.Αυτό είναι αντικειμενικά αποδεδειγμένο.Ακόμη και αν το πλήθος αποτελείται από άγνωστες λέξεις και άγνωστους ανθρώπους εγώ βρίσκομαι κάπου εκεί μέσα,κουλουριασμένη αλλά αυτοδύναμη.Κάπου εκεί στο βάθος παλεύω και εγώ να γκρεμίσω τις αλήθειες και να χτίσω ένα καλοσχεδιασμένο ψέμα,προσπερνώντας έννοιες και καταστάσεις.Δεν αμφισβητώ οτι μπορεί να με δεις κάπως φοβισμένη.Εξάλλου,τα πλήθη συνήθως αρρωσταίνουν.

Ξέρω ότι εγώ όταν είμαι μέσα στο πλήθος φωνάζω να βγω,και όταν είμαι έξω από αυτό φωνάζω να μπω.

Με πιάνουν καμιά φορά οι μανίες μου τελικά.

Όπως και να χει,μαθαίνω να μπορώ να αντέχω τη σκέψη ότι ήσουν και θα είσαι πάντα ελεύθερη.

Yποσχέθηκες.

Deja vu

"-Δε θέλετε να σας πω για μη απεσταλμένα γράμματα στη γυναίκα ΑΩ;"
"-Μήπως την κάνετε πρότυπο ονομάζοντάς την έτσι;"
"-Όχι,την ονομάζω ΑΩ γιατί είναι η πρώτη και η τελευταία.Δεν είναι σειριακός αριθμός.Tης έγραψα γράμματα που δεν έστειλα ποτέ.Γράμματα που πέταξα στον υπόνομο ή στην τουαλέτα."
"-Μπουκάλια στη θάλασσα."
"-Μπουκάλια σκατά.Βασικά όχι,είναι πιο ρομαντικό.Σκεφτείτε έναν τρωγλοδύτη που ζει στον υπόνομο,βρίσκει τα γράμματα,τα μαζεύει,τα διαβάζει και ονειρεύεται.Ίσως ζηλεύει αυτήν την αγάπη.Πρέπει να έγραψα χίλια γράμματα.Θυμάμαι το δωμάτιο σε ένα μικρό σαλέ που είχα νοικιάσει.Όλα αυτά σας τα λέω εμπιστευτικά,φυσικά."
"-Εδώ και ώρα μιλάμε εμπιστευτικά."
"-Θα μπορούσα να της είχα γράψει ένα τραγούδι αντί για γράμματα.Το "μη μ'αφήσεις" του Μπρελ ή κάτι τέτοιο.Οι Βέλγοι μιλούν αργά αλλά κατανοητά.Πού είσαι, τί κάνεις, τι φοράς;"
"-Ορίστε;"
"-Όλα αυτά είναι.Ξυπνούσα και αναρωτιόμουν όλα αυτά για εκείνη.Έπεφτα να κοιμηθώ με τις ίδιες ερωτήσεις.Κάποια στιγμή,όμως,ήθελα απαντήσεις."
"-Πώς ήταν η συνάντησή σας;"
"-Δεν είχαμε μιλήσει ούτε γράψει ο ένας στον άλλον.Εκτός αν έλαβε ποτέ τα γράμματα που 'χα ρίξει στην τουαλέτα.Δεν ήξερα τί να περιμένω.Δεν ήξερα τίποτα."

...
"Δε θέλω να είμαι μια ασήμαντη κουκκίδα δίπλα σου." , ο ήχος της φωνής της ακόμα βιάζει τα αυτιά μου.

If i had a voice i would sing

Eνός λεπτού κραυγή για όλες τις σιωπές που κρατήσαμε.

Κάθε εσύ και ένα εγώ

Το βράδυ

-κάθε βράδυ αργά-

η μαραμένη και μισή ζωή

-κάθε μαραμένη και μισή ζωή μακριά σου-

εσύ

-μόνο η πανίσχυρη εσύ-

 

ζητάτε.

Χτυπάτε το τραπέζι με το χέρι πεισματάρικου παιδιού και ανακατεύετε το μέσα μου,

τόσο ώστε κάθε πρωί εγώ να μπορώ να ισορροπώ πάνω στις προσωρινές γραμμές περιμένοντας. 

https://www.youtube.com/watch?v=7TYRgXfpYLk

(το ακούω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ)

..του τελ γιου χαου αι φιλ ~

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μας.
Ένα κορμί θέλω-ακούς-και το θέλω μόνο δικό μου.
Να τ'ακουμπάω όταν διψάω,να του ταιριάζω όταν διαλύομαι και να μου δίνει αίμα.
7 μήνες και έχεις χτίσει ένα κόσμο για μένα.
Λίγο ακόμα,και θα χουμε ένα σύμπαν δικό μας.



Εδώ βρέχει και ακούω αυτό : 
https://www.youtube.com/watch?v=iW8rFho6In8
Σήμερα πέμπτη,που μας κάνει 9 και σήμερα.

αναγούλα

Ότι και αν γίνει,όσος καιρός και αν περάσει,

τα σημάδια που μου άφησες πάντα θα μαρτυρούν το πόσο ελαττωματική έγινα.

"Regarde attentivement car ce que tu vas voir n'est plus ce que tu viens de voir."

-Τι καιρό κάνει εκεί;

-Λήθη.

Οι λέξεις παίζουν μεταξύ τους και μπερδεύονται.Τα χέρια ακολουθούν τις μηχανικές κινήσεις που τους στέλνει ο εγκέφαλος.Οι αισθήσεις ατροφούν.Οι σκέψεις ένα χάος,αλλά από την άλλη τόσο απόλυτα ξεκάθαρες.

Κάποιος παίζει μαζί μου.

Και για να εξηγήσω την προτελευταία πρότασή μου,φαντάσου να είσαι σε ένα δωμάτιο όπου το φως αναβοσβήνει ανα μεγάλα χρονικά διαστήματα.Σκέψου το συναίσθημα του φόβου και του πανικού κάθε φορά που ένα χέρι σου επιβάλλει το σκοτάδι.Ή εκείνο της ανακούφισης και της ηρεμίας κάθε φορά που συμβαίνει το αντίστροφο.Αλλά αν το καλοσκεφτείς τη στιγμή που κάθε ίχνος φωτός λείπει ίσως τρεμοπαίζει ένα μικρό συναίσθημα ανυπομονησίας για την επόμενη στιγμή που αυτό σου έχει υποσχεθεί ότι θα έρθει.Και αντίστροφα,ένα συναίσθημα αγωνίας που ελλοχεύει κάθε που το φως επικρατεί,μόνο στην εικόνα του σκοτεινού δωματίου  που θα φέρει το επόμενο χ λεπτό.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου.Ίσως,όμως,ο παραλληλισμός να μην είναι τόσο καλός και να χεις μπερδευτεί.Δεν πειράζει γιατί εγώ έχω τη σταθερά μας στο νου κάθε που κλείνουν τα φώτα και με ηρεμεί αυτή τη φορά,παρά τις μεταβλητές.Μάλλον είναι πιο δυνατή τώρα,ώστε να τις ξεπερνά.

Ενιγουει,μου λείπεις.
"Tώρα,πριν,χτες,αύριο".

Αnd in that moment I swear we were infinite

Rudolf Bonvie.

(Το κουκουνάρι είναι αυτό που δίνει γεύση στη σαλάτα)

Κάθομαι εκεί που καθόσουν χτες και νιώθω την ψευδαίσθηση της ζεστασιάς σου.Πιέζω τα χέρια μου απαλά και κλείνω τα μάτια φαντάζοντας τα δικά σου να τα σφίγγουν και σιγά σιγά να με περικυκλώνουν δυνατά και να σκουπίζουν τα δάκρυα απο τα μάγουλά μου.Δεν έχει τίποτα τώρα σημασία,το ξέρεις;
Ίσως οι περισσότερες σχέσεις να λειτουργούν αλλιώς,αντιμετωπίζοντας την απόσταση ως ένα βήμα πιο κοντά στον ενθουσιασμό λόγω της αναμενόμενης επανασύνδεσης.Δε ξέρω και δε με νοιάζει.Τίποτα δε με νοιάζει.Γιατί εμείς είμαστε σε διαφορετικό κουτί απο ότι τα συνηθισμένα.
Μόνο να εχω το μουσούδι μου στο λαιμό σου και εσύ να με παραβιάζεις και να γλιστράς απαλά το χέρι σου κάτω απο τη μπλούζα μου.Nα ανατριχιάζει το κάθε σημείο του σώματος μου και να ζητάει περισσότερο και εσύ να ξέρεις ακριβώς πότε και πού να του δώσεις.Nα αφυκτιώ κάθε λεπτό που περνά και σε μυρίζω περισσότερο.Να γινόμαστε ένα μέσα έξω νύχτα μέρα.
Περνώ απο δωμάτιο σε δωμάτιο.Παντού υπάρχεις.Πάω να προσπαθήσω να κλείσω τα μάτια μου.
Σευχαριστώ.Σε βρήκα και είμαι σίγουρη.Υπόσχομαι.
Εσυ;

(Θεώρησε τον έναν αλλιώτικο τρόπο επικοινωνίας μεταξύ μας.Περιμένω.) 

το ενίοτε είναι μία κατάσταση πολύ συμπαθητική

Κάποιες φορές προσθέτω,
ή μάλλον,καλύτερα διατυπωμένα,
επιτρέπω στον εαυτό μου να προσθέσει επιπλέον περιττά βήματα με αποτέλεσμα να σκοντάφτω από τα ίδια μου τα πόδια.


http://www.youtube.com/watch?v=fSPOCVjla_4